nightclub jitters

Al een tijdje geen Museumstukken meer gehoord, terwijl dat na het barbaarse gebeuk van de previous posting misschien juist wel nodig is. Loop daarom even mee naar het Tom Waits Museum. Niet dat ik nou een vintage fan ben hoor. Dat wil zeggen, niet van het geluid waarmee Waits de meeste faam verwierf: de maniakale big city-blues. De hortende en stotende en steeds weer wendende freakshowsongs met die karakteristieke rioolstrot van hem. Alsof Ome Joop uit de Dik Voormekaar Show moezikale duivelsverzen debiteerde. Uhm..., dát dus niet. Ik hoor hoe bijzonder het is, maar ik krijg geen contact.

...waarachtig en indringend...

In tegenstelling tot Waits' early works! Toen Tom's platen opgenomen leken te zijn in een smoezelige nachtclub, waar hij piano speelde en verdrietige ballades zong. In een mist van sigarettenrook en alcoholdampen. Zó klonken de Waits-song waarvoor ik dan weer wel viel. En val. Nog steeds. Helemáál voor deze twee. Grapefruit Moon en San Diego Serenade: rauwe romantiek, waarachtig en indringend. En pijnlijk herkenbaar voor iedereen die wel eens door liefde danwel liefdesverdriet is opgegeten.

LISTEN&LOAD:
Grapefruit Moon - Tom Waits
San Diego Serenade - Tom waits
INFO: Waitsweb