Het kan verkeren (om maar eens een joekel van een open deur naar het hiernamaals te pegelen). Want tsjongejonge, het is wat… Wát is wat? Wat is er dan aan de hand? Nou, dit: gisteren ontdekte ik dat ex-lawaaimaker Chris Cornell zich in Nul Zes liet inhuren als leverancier van de titelsong voor de toenmalige James Bond-film. True, dat ik daar twee jaar na dato nog over begin is tamelijk twijfelachtig, maar nog niet half zo twijfelachtig als de wijze waarop de Soundgarden-man hier met zijn reputatie goochelt. Zeg nou zelf: een JAMES BOND-FILM! Heb geen idee hoe de hier ter tafel liggende rolprent uberhaupt heette, maar met elke combinatie van de woorden ‘live’, ‘die’, ‘spy’, ‘kill’, ‘man’, ‘gold’, ‘world’, ‘love’ en ‘inktvis’ maak je een goede kans op het correcte antwoord. Maar dat geheel terzijde.
...Sheena Easton...
Cornell als 007-componist dus. Kan dat? Mag dat? Hoewel het antwoord daarop eigenlijk zonder ook maar een seconde bedenktijd retour kan, koekeloeren we tóch even snel naar het verleden; opdat u een goed beargumenteerd oordeel kunt vellen. Bon. Wie gingen Cornell zoal voor, als moezikale Bond-genoten? Kómen ze: Shirley Bassey, Tom Jones, Sheena Easton, Tina Turner, AHA, Duran Duran, Sheryl Crow en Carly Simon (amongst others). Und? Past Chris daar tussen? Hijzelf vond waarschijnlijk van wel. En zijn boekhouder zeker. Dat is trouwens goed te verdedigen. Ik bedoel, op je twintigste wil je best nog wel met je statiegeldflessen onder de arm op en neer naar de Spar. Da’s niet eens onkoel, want materialisme sucks. Het gaat dan niet om geld. Neen, zingeving, innerlijke ontplooiing en spirituele rijkdom; dáár draait het allemaal om.
...de vijf nullen van 007...
Mmmmmm… Totdat je dit gedachtengoed vijftien jaar later met evenveel overtuiging inwisselt, als vroeger de statiegeldflessen. En ook dát is verklaarbaar hoor. Je kunt als 35-jarige de guerilla-oorlog met opgroeiende kindertuig héél lang volhouden, maar at the end sta je onvermijdelijk met een witte vlag te zwaaien en komt die nieuwe Playstation er tóch… En het mobieltje, de Blue Blood-jeans, de Cars-racebaan, de 3-liter-emmer Hagen Dasz, het arrangementje EuroDisney… Dan red je het niet met je statiegeld. Dus zeg je JA tegen de vijf nullen van 007. En zeg je JA tegen de artistieke voorwaarden. Je zegt JA als alle scherpe randjes uit je liedje onschadelijk worden gemaakt. JA, als de producer besluit dat de song pas af is als er een kudde strijkers overheen is gewalst... En stiekum hoop je dat jouw exceptionele skills als songwriter ervoor zullen zorgen dat je on speaking terms blijft met je moezikale geweten; ondanks die mainstream-metamorfose.
...bijten begint bij een gebit...
En verdoemd, zó is het in dit geval ook gegaan! Want You know my name is in veel opzichten een puike plaat. Indringend en urgent, zoals we Cornell kennen. Maar toch he... Tóch knaagt er iets. Nee wacht, juist niet. Knáágde er maar iets. Helaas-helaas. Bijten begint bij een gebit en laat nou net dát het gebied zijn waarop Chris in de moeilijkheden komt. Hoe bekwaam de compositie in beginsel ook is, het is en blijft een tandeloos ding. Helemáál als Soundgarden de maatstaf is. Maar in dit geval is de maatstaf family entertainment. Bloemkool. Voor jong en oud en elk wat wils. Dan is het dus vooral NIET de bedoeling dat Cornell eens ouderwets alle registers opentrekt. Jammer hoor... Het is allemaal de schuld van Bond; James Bond. Afknallen, die zielepoot!
Zo, dat was 'm. Lekker kort. Lekker belangrijk ook...
LISTEN&LOAD: You know my name - Chris Cornell
INFO: Cornell Dot Com
Lessons learned deel 101. Of anders gezegd: baseer je mening niet altijd op een eerste indruk. Die fout maakten we na beluistering van Machine Gun, de laatste single van het nieuwe (gelijknamige) Portishead-alboem. Vre-se-lij-ke track! Nerveus gedoe, brrrrrrrr... Onnavolgbaar, maar dan niet in positieve zin. Zo beroerd zelfs, dat het ons werkelijk álle lust ontnam om de rest van de plaat uit te zitten.
