Ontdekking van de hemel

Het Amerikaanse Arcade Fire heb ik eigenlijk altijd gemeden, omdat ik vermoedde dat ze onderdak boden aan drie uur durende balalajka-solo's en achterstevoren gespeelde oogstliederen uit het Krimgebergte. En zo. Dat was dom. Héél dom. Ik besloot na een himmelhochjauchzende blog-recensie toch maar eens naar het aangeprezen nummer No Cars Go te luisteren. En wow-o-o, het ding joeg het bloed ogenblikkelijk naar m'n hoofd! Rood van schaamte, omdat ik mezelf zo lang vrijwillig aan een vooroordeel had geketend; maar ook rood van opwinding, vanwege de razende rock 'n roll-kermis die door m'n hoofd trok. Waanzinnig! Werkelijk. Voor wie weten wil waar Arcade Fire zich moezikaal ongeveer ophoudt, pakken we het stratenboek erbij. Kijk. Dáár. Bij het Polyphonic Spree Plein linksaf, dan via de Grandaddy Dijk naar de Bloc Party Passage. Daarna alsmaar rechtdoor tot de TV on the Radio-rotonde. Die neem je drie-kwart. Nou, en dan tot je niet verder kunt. Dus.

Poppelepéé! Zin om eventjes ouderwets uit je panty te worden geblazen? Doe dan de finale van No cars Go (vanaf 4 minuut 33) eens op standje 10 door de KTF! Foeking briljant. Een kolossale Future Reunion-classic. En dan ga ik nu honderdduizend strafregels schrijven: 'ik zal nóóit meer vooroordelen'.

LISTEN&LOAD: No Cars Go - Arcade Fire
INFO: Arcade Fire op het web