Glazenwasser!
Djiezzzz, lijkt de open dag van de Trentemoeller-fanclub wel. Want daar is die Viking weer, maar - eerlijk is eerlijk - minstens de helft van de credits komen deze keer Aphex Twin toe: de onbetwiste first mover in het electronische universum. Met Windowlicker ontnam hij in '99 ieders adem. Enerzijds met deze fabelachtige, geniale compositie, anderzijds met de surrealistische videoclip (click hier). Zijn naam als vernieuwer was onmiddellijk (en permanent) gezet. En als tovenaarsleerling Ti-Ta-Trentemoeller zich dan ook nog eens over deze legendarische track buigt, mag je met recht licht opgewonden raken. Dan is er magic in the air. Het resultaat is er naar: indringend en oorstrelend. Een ontzagwekkende luister- en dansplaat tegelijk.
LISTEN&LOAD: Windowlicker (Trentemoller - re'edit) - Aphex Twin vs Run Jeremy
INFO: Trentemoeller on Myspace
2 opmerkingen:
smook zegt:De rijzende ster van de dancescene, dát is ANDERS TRENTEMØLLER. Toch blijft de Deen een indiekid in hart en nieren. Onlangs stopte hij met het doen van dj-sets en verzamelde een band om zich heen. Daarmee beklimt hij tegenwoordig het podium.
Deed hij vroeger – in de jaren negentig van de vorige eeuw – ook al. Destijds was Trentemøller actief in diverse rockbands, maar voelde zich er toch in zijn vrijheid beperkt. Zoveel bandleden, zoveel ideeën. En dus trok hij zich met computer en synthesizer terug in zijn Kopenhaagse appartement en schreef nummers die zonder moeite de weg naar de dansvloer van de hippe Europese clubs vonden. Remixen voor onder andere Pet Shop Boys en U2 volgden. Eind vorig jaar gevolgd door Last Resort, zijn debuut en zonder twijfel een van de beste albums van het afgelopen jaar.
Een pure luisterplaat, vindt Trentemøller zelf. Dat er ook op gedanst wordt net als op z’n eerdere 12inches? ‘Kan best, maar je kunt er echt niet op dansen hoor’, meent de eigenwijze Deen. Past natuurlijk wel precies in de huidige trend waarin het tempo op de dansvloer radicaal daalt. ‘Daar merk ik weinig van’, verzucht de Deen. ‘Mijn album is juist een reactie op de dansvloer. Daar zitten zoveel grenzen aan. Elke minimalset klinkt exact hetzelfde, altijd dezelfde opbouw. Om je dood te vervelen.’
Op The Last Resort stoeit hij met tamboerijn, xylofoon en melodica. Vriend Mikael Simpson speelt bas en gitaar op de plaat. Tijdens de opnamen in zijn huisstudio ontstond het plan om weer op pad te gaan met een heuse band. Zijn band. ‘Drums, gitaar, bas, piano. Noem maar op.’ Maar, zo benadrukt hij, eigenlijk heeft het album geen live-uitvoering nodig. The Last Resort is namelijk bedoeld als een reis, een luistertrip. Vocalen? ‘Die verstoren alleen maar, omdat je toch gaat proberen te luisteren naar de tekst.’
De muziek op het album klinkt melancholisch, dromerig, diep en donker. En maakt een vergelijking met eveneens Scandinavische producers als Prins Thomas, The Field en Lindstrøm voor de hand liggend. Niet voor Trentemøller. ‘Zelf luister ik nauwelijks naar dansmuziek en ik ben ook nooit in clubs te vinden. Behalve als ik er moet draaien.’ Nu ja, daar is hij inmiddels ook mee gestopt. ‘Ik voel me gewoon niet thuis in de dancescene. Het voelt niet alsof ik er onderdeel van ben.’ Wedden dat hij ook met liveband de zaal aan het dansen krijgt?
Wow bro, jij behoeft helemaal geen introductie in Trentemoellerland, zie ik.
Een reactie posten