black = black

Misery loves company, heet het overzees. En het is waar. Mijn halve muzikale leven luisterde ik naar bands die de duisternis bezongen. Liefdesverdriet, de zin(loosheid) van het leven, angst, twijfel, onmacht, verlies... Echte dijenkletsers dus. De psychoanalyse van mijn zucht naar zulke muziek laat ik gemakshalve maar achterwege, if you don't mind.

Gelukkig heb ik inmiddels al vele jaren óók een open oor en oog voor de zonnige zijde van het muzikale spectrum. Voor eens en voor altijd afgerekend met mijn infantiele opvatting dat pretentieloos plezier oppervlakkig zou zijn. Betekent overigens niet dat ik moody muziek heb afgezworen. Oh nee! Malaise kan nog steeds huiveringwekkend mooi zijn.

Het New Yorkse Interpol zijn momenteel de zwartkijkers om rekening mee te houden. Bij hun debuut al vergeleken met Joy Division en recentelijk zelfs in de categorie Radiohead ingedeeld. Of ze zó goed zijn, vraag ik me af, maar ze mogen absoluut gehoord worden. Waarvan akte. Je hoort The Heinrich Maneuver. Niet het getormenteerde origineel, maar de veel opgewektere Paul Epworth Phones riemiks. Kon het niet laten. Dat krijg je van een goed humeur (;

LISTEN&LOAD: The Heinrich Maneuver (Paul Epworth Phones remix) - Interpol
INFO: Interpol on the web