Revenge of the nerds

Let's take a walk down memory lane. We gaan terug naar het begin van de jaren negentig; het tijdvak dat de pop- en rockwereld zich massaal overlevert aan de grunge. Mannen met flanellen houthakkershemden en gescheurde jeans maken boze muziek. Het tijdvak van Nirvana, Screaming Trees, Pearl Jam, Soundgarden en Alice in Chains. Muziek voor mannen met baarden!

Géén klimaat voor tere zieltjes, zou je zeggen. Maar toch was daar opeens Ben Folds Five. Als een bebrild en bebeugeld brugklassertje op het schoolplein, de schooltas stevig onder de arm gedrukt. Zo klonk het door Ben Folds aangevoerde drietal (forget de Five...). En wat was het een verademing! Even geen spierballenrock. Sterker nog, er kwam geen gitaar aan te pas. Piano, drum en bas vormden het fundament onder Ben's puntgave, ambachtelijke liedjes. Kwetsbare en onschuldige liedjes. Pop in pure vorm. Al bij de eerste draaibeurt van BFF's titelloze debuutalboem ging ik voor de bijl. Weerloos was ik. Zelden draaide ik een plaat zo vaak en zo non stop als dit fenomale werkstuk. Nadat ik ze in de Milkyway live zag, stond het vast: ik had er een stel nieuwe helden bij.

...sucker...

In thuisland Amerika is Ben Folds, die tegenwoordig soleert, zo langzamerhand toegetreden tot het pop-establishment. Erkend en gerespecteerd. Terecht! Ook zijn huidige werk kan me instant kippenvel bezorgen. De (jeugdige) onbezonnenheid en de urgentie van de eerste Ben Fold Five-nummers werden echter nooit meer geevenaard. En daarom dit oudje. Hun mooiste. Omdat ik uiteindelijk natuurlijk gewoon een super-sentimentele sucker ben (;

LISTEN&LOAD: Philosophy - Ben Folds Five
INFO: Ben Folds on the web