Oerend!

Als het smerig wordt kun je er maar beter voor zorgen dat Meat Katie en D Ramirez aan jouw kant staan. We hebben hier namelijk van doen met twee van de vuigste vuistvechters uit het dance-ghetto. Je kunt je er misschien wel iets bij voorstellen wat het oplevert als dit tuig, zoals ondergaand, ook nog eens de handen ineen slaat. Precies, dan krijg je het hard om je oren. Héél hard. Normaliter geen vooruitzicht waar je nou meteen vrijwillig aan bloot gesteld wenst te worden, maar er zijn óók omstandigheden die dat wel aantrekkelijk maken. Bijvoorbeeld tijdens het party-rush hour. Op het moment dat je door het geluid gaat. Dan is deze oorwassing een zegen. Dan geef je je graag over. Dan wel! Is dan misschien nine eleven?

LISTEN&LOAD: Stop the Revolution Pt. 1 (Dubfire's Arrowhead Dub) - Meat Katie & D. Ramirez
INFO: K en D op Myspace

LION KING

My Goodness! Gisteren berichtten wij reeds over de dubbeldekker waarop Soulwax al haar riemiksen heeft verzameld en vandaag kan ik melden dat Andreas Trentemoeller eveneens een dergelijke doebbelaar in de etalage heeft gelegd. Zijn de feestdagen in aantocht of zo? Beetje een desillusie dat nu ook zogenaamde credible acts zonder blikken of blozen anticiperen op de traditionele koopwoede, die in de laatste maanden van het jaar bezit neemt van het mensenras. Ik bedoel, dat Joe Cocker z'n twee-en-twintigste Greatest Hits rond deze tijd uitbrengt, begrijp ik volledig. Maar Soulwax en Trentestein...? Moeten die niet gewoon leven voor De Kunst? In armoe als het even kan (altijd goed voor de inspiratie). Of zou het zo zijn dat ook zij recht hebben op een extra biefstukje? Dat ook zij komend voorjaar graag op wintersportvakantie gaan? Tsja, is wel wat voor te zeggen. En die kat naar Cocker neem ik tevens terug, want alleen al voor zijn legendarische live-alboem Mad Dogs & Englishman (lang-lang geleden, maar kóóp dat ding!) verdient Ome Joe levenslang krediet. Maar ik dwaal weer eens af.

...bovenaan de voedselketen...

Terug naar Trentemoeller. Vergeet s.v.p. mijn misplaatste gezeur over zijn flirt met de feestdagen. Laten we ons liever concentreren op 's mans wervelende werk. Waarvan je hieronder het bewijs hoort. Luister naar Tomboy's Flamingo, dat door Trentemoeller van een extreem gemene riemiks wordt voorzien. Een regelrechte uitdaging voor de dansvloer, alsmede voor de KTF. Draai 'm hard, draai 'm veel. Foeking geniaal! Deze man staat momenteel echt he-le-maal bovenaan de voedselketen van de electronische muziek. Ongenaakbaar. Trent for president!

LISTEN&LOAD: Flamingo (Trentemoller remix) - Tomboy
INFO: Trent on Myspace

Het is een Feist!

Had het een tijdje terug al aangekondigd; dat ik in de aanloop naar WGD niet zou schuwen om te proberen de Reunion-gemeente te beinvloeden. Manipulatie inderdaad! Met als doel zoveel mogelijk zieltjes te winnen voor een aantal persoonlijke favo's, zodat ik op nine eleven niet only de lonely op die noemmertjes sta te jumpen. Dus, hier is er weer eentje! En alsof deze vorm van competitievervalsing nog niet schaamteloos genoeg is, betreft het ook nog eens een ordinaire herplaatsing van een eerdere posting.

Maar geloof me: de Van She Technologic-riemiks van Feist's 1, 2, 3, 4 is het waard! Waarom? Omdat deze track vanochtend op vol volume door mijn voiture gierde en - ongelogen - tegelijkerijd een veld vol goudgele krokusjes met terugwerkende kracht tot bloei kwam. Omdat op dat moment mensen in de file spontaan begonnen te tongen (gatver!). Omdat tijdens deze track de krankzinnige maniak George Bush Jnr. voor heel even niet meer op een aap leek (en evenmin navenant gedrag vertoonde). Omdat Ajax wonderwel de Champions League won dankzij een bicycle-kick van de uit het niets teruggekeerde Tarik Oudila. Omdat Jeff Buckley niet verdronken bleek te zijn (maar al die tijd verstoppertje speelde). Omdat het met dit liedje permanent Lowlands lijkt te zijn. Permanent vakantie. Permanent kosmische sex. Permanent dertiende maand. En gratis bier. Daarom.

...vies praatje...

True, zwaaaaaaar overdreven dit. Zo bijzonder is 'ie ook weer niet. Sterker nog, volgend jaar ben ik 'm vergeten! Niettemin wens ik te worden vrijgesproken, want het is allemaal terug te voeren op zuurstoftekort bij mijn geboorte, als gevolg waarvan ik al mijn hele leven lang lijd aan een chronische en zeer hardnekkige vorm van cyclische hyperpositiviteit. En als ik tijdens zulke aanvallen zo'n extreem blij liedje als dit hoor, gaat het meteen mis. Ellende, dat wil je niet weten. Drama's! De zon breekt door. Vogels gaan fluiten (wat zeg ik? Kunstfluiten!). Dan krijg ik ook vaak zo'n vervelende schittering in mijn ogen. En als het echt hevig toeslaat, krullen m'n mondhoeken omhoog! Zomaar. Beetje vies praatje misschien, maar dan lijkt het net een... glimlach! Brrrrrrrrr... Serieus waar. Erg he...?

Voor de goede orde: dit werd getypt op twee Espresso en een kiwi. Ja, ik sta er zelf óók van te kijken, maar 'tis zo. Ik ben gewoon vrolijk. Tsja, dan leidt zo'n vrolijk liedje automatisch tot een vrolijk stukje. En voor die gelegenheden kun je onderstaande stuiterbalpop er goed bij hebben. Wat-een-leuk-lekker-losbandig-liedje. Excellent! Eén ding is zeker: ik ga 'm draaien, de negende in WGD. Klokslag twaalf. Hierbij vraag ik jullie op voorhand ten dans. Allemaal. En dan doen we allemaal onze..., SORRY!

LISTEN&LOAD: 1, 2, 3, 4 (Van She Technologic remix) - Feist
INFO: Feist Myspace

Uhm... apart?

Als tegengewicht voor de hard hitters uit de vorige postings sluit ik deze manic monday af met een klein, kronkelend, betoverend mooi, maar ook merkwaardig plaatje. Het is The Gypsies Came Marching After van White Magic in een riemiks van Pocketknife. En bij het horen van Pocketknife gaat het bij een enkeling wellicht van ring-a-ding-dong, want die naam figureerde dit weekeinde ook al als knoppendraaier bij Sufjan Stevens' To be alone with you, dat zich dankzij senor Zakmes tot een sferische schoonheid ontpopte. De riemiks die je hieronder aantreft, gaat een stapje verder. Een stapje weirder vooral. Tsja, hoe zou je dit nou moeten noemen? Hotseknotsebegoniapop? Ghost-dance? Tingel-tangel-tribal? Folk voor de vloer? Naja, doet er ook niet toe. Belangrijker is de vaststelling dat er nog moezikale zonderlingen zijn, die zich weigeren neer te leggen bij de waan van de dag. Godzijgedankt, want zulke avontuurlijke verkenningen houden de geest lenig. En de oren idem dito.

LISTEN & LOAD: The Gypsies Came Marching After (Pocketknife Silk Wool Rust Remix) - White Magic
INFO: White Magic and Pocketknife on Myspace

DER POP!

En nu we toch in het Belgenbos beland zijn meteen maar even twee miksjes van de nieuwe Das Pop-parel Fool for love over de schutting mikken. De daders heten Yuksek en Sebastian en ingewijden weten dan dat het géén figuurzagen wordt. Nope, het is de kettingzaag, waarmee Fool for love bewerkt wordt. Het gaat dus van dik hout & planken en van hakken & spaanders. Mmmmmmmm, jammie!

LISTEN&LOAD:
Fool for love (SebastiAn Remix) - Das Pop
Fool for love (Yuksek remix) - Das Pop
INFO: Das Pop on the web

Raven en laten raven

Goedenavond altesaam! Staat de party mode al op ON? Zoniet, dan zou deze wel eens kunnen helpen: de Soulwax-bewerking van Robbie Williams' Lovelight. Afkomstig van de zojuist verschenen verzamelaar, waarop de belgenbroeders (bijna) al hun riemiksen hebben gebundeld (hier, hier, hier en hier hoorde je er al een paar). En dat ze dat kunnen, weten we. Luister maar. Robbie's geflopte singeltje van een half jaar geleden, krijgt een vintage Soulwax-treatment met een gierende en schuimende raverockbom als resultaat. Als je dan nog geen zin hebt...

LISTEN&LOAD: Lovelight (Soulwax Ravelight dub) - Robbie Williams
INFO: Soulweb

More easy listening

Die nacht vond ik na Neneh óók nog To be alone with you (Pocketknife remix) van Sufjan Stevens. Prachtig. Zó zouden Simon & Garfunkel klinken als ze in 1982 geboren waren. En dit hoorde ik dus toen vanochtend de vogeltjes voorzichtig met fluiten begonnen. Geluksvogel dat ik ben!

LISTEN&LOAD: To be alone with you (Pocketknife remix) - Sufjan Stevens
INFO: Sufjan Stevens on the web

miskend talent

Toen ik gisteren nogal laat terugkeerde van een partijtje had ik ernstige behoefte aan wat easy listening om de nadreunende deunen van de dansvloer het zwijgen op te leggen. En dat lukte. Met ondergaande beauty: Twisted Mess van Neneh Cherry. Onlangs opgepikt omdat ik ergens las dat een DJ (zijn naam is me nu even ontschoten -het was láát gisteren...) niet kon geloven dat dit nummer nooit een wereldhit werd. Niet op eens op singel uitkwam zelfs, want Twisted Beauty verscheen enkel op de soundtrack van een film waarvan de naam - het zal u niet verbazen - me momenteel eveneens niet te binnen schiet (zo laat ja). Enniewees, de DJ Zonder Naam had gelijk: je hoort hier een prachtige en beklemmende pop-ballade, die geheel ten onrechte in de schoot van de obscuriteit verborgen bleef. Zegt het voort!

LISTEN&LOAD: Twisted Mess - Neneh Cherry
INFO: Neneh Cherry at the web

Keuzes, keuzes, keuzes...

Link hoor, om liedjes en bands uit te roepen tot 'all time favourite', 'huppeldepup van het jaar', 'beste', 'mooiste'... Eigenlijk is álles waar je 'ooit' achter zet risky business. Dat werd weer eens duidelijk nadat ik kortelings A Truce van Max Tundra tot Plaat van het Jaar promoveerde. Was namelijk een beetje van de impulsieve (nou ja, lees de comments hieronder maar). Hetzelfde dilemma doet zich nu opnieuw voor. Want waar ik vannacht nog een 'all time favo-sticker' op het voorhoofd van The Replacements plakte, denk ik nu: 'maar Wilco dan...?' Potverdriedoebbeltjes, da's lastig: kiezen tussen de helden Paul Westerberg (Replacements) en Jeff Tweedy (Wilco). Kan niet! Dan maar de easy way out, door Wilco te benoemen tot mijn 'all time favourite alt.country-act'! En om dat te vieren, hoor je hier een solo-outing van Wilco-brein Tweedy, die met een ijzingwekkend kwetsbare uitvoering van Simple Twist of Fate de originele versie van Bob Dylan voorbijstreeft. Brok in keel. Slik.

LISTEN&LOAD: Simple Twist of Fate - Jeff Tweedy
INFO: wwwwilco

Almost Gemma

Er is natuurlijk maar één Gemma Hayes (en er zal altijd maar één Gemma Hayes blijven), maar zolang 'haar van Hayes' nog niet is verlost van het creative block dat ons aller Gem ergens in Ierland al héél lang in de houdgreep heeft, mogen we best een beetje flirten met een ander. Met meisje Pollock bijvoorbeeld, dat ironisch genoeg ook nog eens Emma van voren heet. Bijna Gemma, net als haar muziek. Het ondergaande Paper and Glue is namelijk zo'n lekker los, licht melancholisch, magisch melodisch en aangenaam akoestisch (jawel, dat zijn vier op 'sch' eindigende woorden in één zin!) liedje, waarmee Gemma-dear óók altijd zo goed uit de voeten kan (kon). En zij niet alleen. Ook supporters van Bettie Serveert en K's Choice worden er vast een beetje blij van. Een beetje hoor, want Emma zal met Paper and Glue ook weer geen gigantische golfslag veroorzaken. Ach, soms is een rimpel in de vijver goed genoeg.

LISTEN&LOAD: Paper and Glue - Emma Pollock
INFO: Emma Pollock on Myspace

3

Wakkere Reunisten herinnereren zich misschien nog de superlatieven aan het adres van The Future Loop Foundation. Aanleiding was destijds de fladderende Ashley Beedle-riemiks van de feelgood-gigant The Sea & The Sky, waarvan ik nog steeds denk dat 'ie stiekum speciaal voor onze LLReunion is uitgebracht. En ook de later opgediende Chris Coco & Rob DaBank-riemiks van FLF's ultrachiller Sunshine Philosophy kreeg op de camping de handen op elkaar. Maarrrrrrrr, toen had ik het origineel nog niet gehoord. Nu wel! En die mag en wil ik jullie niet onthouden. Zálige zound voor de sudderende after hours.

LISTEN&LOAD: Sunshine Philosophy - Future Loop Foundation
INFO: FLFWWW

5

Het is hoog tijd voor een nieuwe containerposting! Waarom? Ja, omdat vandaag vandaag is natuurlijk. Hey, het is niet elke dag donderdag! Huh? Oh, het is alweer vrijdag... Nou ja, who is counting enniewees?

Thema van deze bulkdump is 90's alternative rock. Enerzijds omdat mijn ciedie-collectie ervan uitpuilt, anderzijds omdat het een periode was waarin gewoon héle goeie shit werd uitgebracht. Zeg nou zelf, dat verdient een platform!

We beginnen met mijn all time favo rockband The Replacements, die hier met Alex Chilton een ziedend eerbetoon brengen aan cultheld, da's een makkie, Alex Chilton! Dat gaat zo: 'Children by the million sing for Alex Chilton (...) I'm in love with that song'. Dat zegt alles. Geniaal.

Next up is Changes van Bob Mould. Over culthelden gesproken, hier is er nog eentje hoor. Mister Mould speelde namelijk in de legendarische punkpopbrigade Husker Du, dat op haar beurt weer veel invloed had op The Recplacements (jazeker, hier is over nagedacht!). Hoe dan ook, ook solo geeft Bobbiaanland 'm van Jetje. Luister en huiver.

Door naar Urge Overkill. De Amerikanen leken heel even in de lift naar de pophemel te zijn gestapt nadat hun Neil Diamond-koffer Girl you'll be a woman soon op de soundtrack van Pulp Fiction terecht kwam. Leken..., want uiteindelijk bleken het toch passanten. Tsja, pech voor de mannen, maar niet voor ons: want wij hebben hier hun romantische rocker Bottle of Fur.

De vierde op de rij is Guided By Voices. Frontman Robert Pollard was in de nineties één van de productiefste hennen in het kippenhok van de alternatieve muziek. Tegen het tempo waarmee hij eieren legde, viel niet op te broeden. Karakteristiek voor Pollard waren zijn extreem korte nummers; soms niet langer dan 30 seconden. Alsof hij ze afraffelde (en misschien deed hij dat ook wel). Pas later in zijn loopbaan leverde hij meer afgeronde songs af, zoals deze door The Who geinspireerde kanonskogel Teenage FBI.

Tot slot iets rustigers. Even doucement na alle gitaarerupties. Het pareltje Yesterday never leaves is van The Unbelievable Truth, de band van Andy York. De broer van ja. Van Thom, that is. Van Radiohead zeg ik er ten overvloede bij. Die family ties zullen hem altijd wel blijven achtervolgen, maar laat het niet de aandacht afleiden van deze slepende schoonheid.

Zo, de container zit vol.

LISTEN&LOAD:
Alex Chilton - The Replacements
Changes - Sugar
Bottle of Fur - Urge Overkill
Teenage FBI - Guided by voices
Yesterday never leaves - Unbelievable Truth
INFO: The Replacements, Bob Mould, Urge Overkill, Guided by voices en Unbelievable Truth op het net

Ja dat is liefde...

Wie had dat gedacht? Dat ik op een waterkoude woensdag in oktober zomaar mijn plaat van het jaar zou ontmoeten. Ikkeniet! Maar het gebeurde toch. En zoals het hoort met platen van het jaar was het liefde op het eerste gezicht! Al na één keer luisteren, boorde Cupid's pijl zich recht in mijn hart. Ik kreeg het warm en koud tegelijk; begon te stotteren en te blozen; kon nergens anders aan denken; hartslag in overdrive... Nou ja, u kent de symptomen (hoop ik). Ik zal 'm maar snel voorstellen. Hier is A Truce van Max Tundra: mijn nieuwe lief, mijn plaat van het jaar. Tundra propt hier in één bliksemtrack méér originaliteit en vindingrijkheid dan de overgrote meerderheid van het moezikale voetvolk in hun gehele oeuvre. Mind you, in minder dan twee minuten en dertig seconden! Langer heeft Maxjeman niet nodig om deze van levenslust struikelende track permanent in je trommelvliezen te etsen. Wat-een-plaat! Al moet ik wachten tot iedereen ligt te pitten; dit nummer moet en zal ik horen, straks op nine eleven. En ik zeg het maar alvast: nee, ik zet 'm NIET zachter (;

Crazy music, laaidies en gents, crazy music!

LISTEN&LOAD: A Truce - Max Tundra
INFO: Max Tundra on Myspace

Reality bites

We blijven nog even op het slappe koord balanceren. Nu alleen niet in relatie tot het al dan niet geslaagd binnenste buiten keren van een klassieke pop slash rock-song. Nee, de evenwichtsoefening heeft dit keer betrekking op een nieuw nummer: de Alan Braxe-riemiks van Kylie Minmogue's verse single 2 Hearts om precies te zijn. Want die is op-het-randje hoorrrrrrrr. Een lastig geval if there ever was one! Moeilijk-moeilijk-moeilijk. Alleen al omdat ik het kleine Kylie zo gun. Evenals campinglieveling Braxe overigens. Op basis van hun in het verleden behaalde resultaten verdienen ze alletwee op voorhand het voordeel van de twijfel. Maar is dat voldoende? Met een donkere bril op zie (en hoor) ik La Minogue hier een Goldfrappje doen. Zeker niet slecht, maar... do we need another Goldfrapp? Zet ik echter mijn roze bril op, dan zie (en hoor) ik een bovengemiddeld feestelijke vloervuller, die in staat moet worden geacht om een bovengemiddeld aantal handjes opwaarts te laten bewegen. Donker of roze, thats the question...
(denk-denk)
Au, DONKER it is. Kylie valt er af. Waarom dan toch een plek op de Camping? Omdat ik vurig hoop dat ik me morgen afvraag hoe het mogelijk is dat ik aan deze Kylie-classic heb kunnen twijfelen. Mmmmmmm..., slim chance. Truth hurts.

LISTEN&LOAD: 2 Hearts (Alan Braxe remix) - Kylie Minogue
INFO: Kylie Minogue on the web

trapeze

En ja hoor, daar is er weer eentje; zo'n moezikale acrobaat die het aandurft om een joekel van een rock-classic onder handen te nemen. Met andere woorden: we gaan weer koord-dansen! Zonder vangnet! Zal na Greg Wilson, die onlangs keurig overeind bleef met zijn Talking Heads-riemiks, ook deze evenwichtskunstenaar het duel met de diepte in zijn voordeel beslechten? Of gaat 'ie kennis maken met de zeer geringe veerkracht van de aardbodem? Daar mogen jullie straks iets van vinden. Dat jullie dat helemaal niet gaan doen, weet ik ook wel, maar ik blijf het proberen. Hardnekkig gevalletje van hoop houden; heb ik wel vaker last van... (;

...aanstekelijk stuiterend...

Maar terzake. De ogen en oren zijn gericht op ene Snatch. Snatch ja! Een duidelijker voorbeeld van 'nomen est omen' kom je niet snel tegen. Snatch betekent namelijk gappen. En gegapt wordt er! Snatch snatcht hier Pink Floyd's MAMMOET-HIT Another Brick in the Wall. Ja, 'als je iets pikt, pik dan meteen maar iets kolossaals', zal hij hebben gedacht. En ik moet zeggen: crime pays. De loodzware, pompeuze rock van het origineel is in deze bewerking vervangen door een aanstekelijk stuiterende funk-disco-soul-cocktail (met een schijfje latin). Het resultaat is ontzettend smakelijk! Volkomen geloofwaardig ook. Alsof 'ie zo hoort te klinken. Alsof de Floyd-versie een mislukte koffer is. Dit is nog eens echt koord-dansen! En nu jullie: pro of con?

LISTEN&LOAD: Another Brick in the Wall - Snatch
INFO: Pink Floyd on the web

BIOGARDEBEAT

In een betere wereld luistert iedereen naar Matthew Dear. In een betere wereld staat zijn Don & Sherri minimaal zes maanden op nummer één in de Top 40. Maar we leven niet in een betere wereld, dus moet meneertje Matthew het met pluggers als yours truly doen. Nou, komt die plug! Dit is moooooooi mensen! Darling Dear schotelt de liefhebber van linksdraaiende electronica hier een bak zelfrijzende bieten voor, waarbij bewondering en opwinding om voorrang vechten. Op WGD kun je er niks mee. Nou ja, da's niet helemaal waar, maar het rijmde zo lekker. Want natúúrlijk kan deze avontuurlijke track op een avontuurlijke Reunion! Desnoods als de vogeltjes weer gaan fluiten.

LISTEN&LOAD: Don & Sherri - Matthew Dear
INFO: Matthew Dear on the web

Is er iets?

Niet dat ze nou van die pottenbrekers zijn, maar met deze entry melden The Black Ghosts zich dus wél mooi voor de derde keer bij de stempelpost van Campingdisco. Hoe ze het doen? Ja, dat vraag ik me eerlijk gezegd óók af. Misschien door synchroon aan hun eerste en tweede notering net dat beetje extra aan hun grotestadspop mee te geven. Zo. Daar bent u klaar mee, met zo'n open deur. Want hoe klinkt 'net dat beetje extra' dan? Nou, dat weet ik dus niet. En laat ik daarmee de vaagste posting uit de campinggeschiedenis maar afsluiten. Ze hebben iets en of dat iets ook bij u iets doet, kom je alleen te weten door 'm te beluisteren. Punt.

LISTEN&LOAD: Some way through this - The Black Ghosts
INFO: The Black Ghosts on Myspace

...so you better get the party started!

Nu we WGD07 steeds duidelijker op de korrel krijgen, is het tijd om wat last minute favo's tussen uw aller oren te mikken. Zieltjes winnen, zeg maar. En dat moet lukken bij deze Soulwax-riemiks van LCD Soundsystem's Get Innocuous. Want ja, hij is echt zo opwindend als je vooraf van deze Vlaams/New Yorkse-collaboratie had verwacht. Een schurende party-starter, schaamteloos effectief! Dus mocht je nou nog niet helemaal in de mood zijn voor nine eleven; doe dan deze even op volume tien. Problem solved...

LISTEN&LOAD: Get Innocuous (Soulwax remix) - LCD Soundsystem
INFO: Soulweb

Kattenvoer

De man die ons de Reunion-classic Silver Screen Shower Scene schonk is back! Juste, Felix da Housecat, that is. Op zijn nieuwe alboem Virgo Blakto and the Movie Disco (jaja, kom er maar op!) horen we Felix de Pelix steeds iets verder afdrijven van het electrobombardement waarmee hij in het verleden liefhebbers aantrok en soms ook afstootte (ik herinner me een LL-optreden...). Erg? Nee hoor, want Virgo Blakto is een buitengewoon goed genietbare poppy houseplaat slash housy pop-plaat geworden. En als we willen dansen en sjansen kunnen we altijd nog terecht bij een prettig riemiksje; zoals die van Kris Menace bijvoorbeeld. Deze knoppendraaier zet de vloer in de fik hoorrrrrrrr. Voorwaar geen poesenplas!

LISTEN&LOAD: Like Something 4 Porno (Kris Menace remix) - Felix Da Housecat
INFO: Felix Da Houseweb

Getetter...

Tsja, als RELAX vanavond the word is, dan heb ik er nog eentje. Wrong, niét Frankie die naar Hollywood gaat, nee. Nope, ik bedoel eigenlijk nog een voorbeeld van een laid back hip hop-beat. Maar wel van een geheel andere allure dan Junebug uit de vorige posting. Len is leuk, deze is goed. Erg goed! Het betreft dan ook het meesterlijke werkstuk As serious as your life van het niet minder meesterlijke Four Tet. Hogeschool hoor, wat deze camping-abonnementhouders hier laten horen. Even fascinerend als het wolkengordijn dat de horizon hier rond zeven uur vanavond zwart-wit kleurde. Nou, relax dan maar!

LISTEN&LOAD: As serious as your life - Four Tet
INFO: Fourtetnet

De avonturen van kleinduimpje op de hip hop-hei

Campingdisco en Hip Hop is tot op heden geen match made in heaven. Op de ene of andere manier komt het maar moeizaam van de grond, terwijl het moezikaal meer dan eens uitstekend te verteren is. Het klinkt allemaal heel politiek correct, maar ik weet nog dat de energie van It takes a nation of millions to hold us back, de milestone-plaat van Public Enemy, me destijds toch behoorlijk van m'n sokken blies. En ook de daisy-hop van De La Soul en de Jazz-injectie van Guru rouleerden volwaardig mee in mijn studentkamer annex jukebox (ja, zo klein woonde ik). Net als Junebug van one hit wonder Len, dat kort geleden ergens op Slsk mijn aandacht trok. Was helemaal vergeten hoe leuk, hoe lekker lui-loom en hoe slomo-funky deze op vederlichte hip hop-bieten wiegende lounger ook alweer was. En hoewel ook deze er niet voor zal zorgen dat ik hip hop morgen ten huwelijk vraag, is het wél een erg relaxede weekend-starter! Waarvan akte.

LISTEN&LOAD: Junebug - Len
INFO: Len op Discogs

Droogtrommel

Na het natte pak van Drown is hier een zonnig plaatje om bij op te drogen. It is Is it any wonder van The Shortwave Set: prachtige sunshinepop, radiant en bright! Het is het soort ruisende muziek dat in de late sixties slash vroege seventies massaal wortel schoot in de West Coast van de U. S. of A. En blijkbaar ook in Zuid Londen, want daar resideert The Shortwave Set. Ach, aardrijkskunde... Ik ben gewoon een sucker voor bandjes die hun liefde voor Beach Boy-Brian Wilson niet onder stoelen of banken steken. Met de warme harmonien en gouden melodien van Is it any wonder knipogen de Britten namelijk onverholen naar deze geniale evenknie van Lennon en McCartney. Zonder te Henny Huismannen overigens! Want door het behendige gebruik van samples creeert het setje hier een eigen, hedendaags geluid, dat ondanks het plak- en knipwerk nergens gekunsteld klinkt. Da's knip! Pardon..., ik bedoel: KNAP!

LISTEN&LOAD: Is it any wonder - The Shortwave Set
INFO: The Shortwaveweb

DOMPEL

Sta me toe even een klein dominee Gremdaatje te doen: 'in muziek verdrinken..., kent u die uitdrukking?' Maar natúúrlijk dominee! Iedereen kent die uitdrukking en iedereen kent dat gevoel. Verdrinken in muziek is universeel. Het is de sensatie van de overgave. Aan alle kanten omringd door muziek; nergens anders aan denken; in een ander (hoger? lager?) bewustzijn belanden; even alle pantsers afleggen en... Ja, HO MAAR, dominee! Hallelujah, we snappen 'm.

...waterdruppel...

In muziek verdrinken dus. En het mooie is dat het met alle muziekgenres kan. Nou ja..., dat is ook weer niet helemaal waar, want in het geval van Marco Borsato en soortgenoten, zou dat betekenen dat je in een waterdruppel moet verdrinken en dat wordt lastig, tenzij je een smurf bent natuurlijk. Maar ik dwaal af. Luister ondergaand naar één van mijn ultieme verdrinkingsplaten: Drown van Smashing Pumpkins. Niet omdat 'ie Drown heet, maar omdat Gekke Billy hier acht bedwelmende minuten lang alle registers opentrekt. Overweldigend nummer. In 1992, toen Drown werd uitgebracht op de soundtrack van de grunge-speelfilm Singles, liet ik me ik-weet-niet-hoeveel-keer vrijwillig zakken in deze woeste oceaan. In het begin blijf je nog even drijven, maar vanaf 2 minuut 15 sharp..., kopje onder. Woeschssssssss.

En oh ja, needless to say: PLAY VERY VERY VERY LOUD!

LISTEN&LOAD: Drown - Smashing Pumpkins
INFO: Pumpkins op het web

Drie halen, nul betalen!

Zeg maar OELIEBOELI, dan krijg je er drie! (...) Uhm..., ik ben gewoon nuchter hoor, maar heel soms flitst er een openingszin voorbij die je - tegen beter weten in - op één of andere manier moet publiceren. Als ware er een hogere macht in het spel. Wel, dit was er zo-een. Dus..., tsja... Laten we het maar snel over muziek hebben. Deze tracks gaan niet op voor de publieksprijs, want ik voorspel dat niet iedereen zal zitten te wachten op de alternatieve dance-ontdekkingsreizigers die hieronder in de aanbieding worden gegooid. Aan de andere kant weet ik óók (bijna) zeker dat een enkele lezer dan weer wél heel gelukkig wordt van knoppendraaiers die het niet zo nauw nemen met de heersende conventies in Beat City. Hoe dan ook, het drietal zwarte schapen wordt gevormd door een psychonautische Erol Alkan-riemiks van LA Priest's Engine; het hallucinerende Effective Placebo Affect van In Flagranti en tot slot de fan-tas-ti-sche knieholtekriebelaar Imagination Limitation (mix 3) van Henrik Schwarz. Met name dat laatste schapie domineert de laatste dagen mijn KTF, want hoor maar eens hoe piano, harp(!), xylofoon (!) en bieten elkaar gedurende ruim acht en een halve minuut beminnen. Hemel op aarde!

LISTEN&LOAD:
Imagination Limation (mix 3) - Henrik Schwarz
Engine (Erol Alkans Transonic re-edit) - LA Priest
Effective Placebo Affect - In Flagranti
INFO: LA Priest, In Flagranti en Henrik Schwarz on Myspace

balled & beautiful

Hoe heilig zijn heiligdommen? Kent de muziekwereld ook beschermde diersoorten? Is het tijd voor een Blijf-Van-Mijn-Liedje-Huis? Met andere woorden: moeten legendarische liedjes onaantastbaar blijven of mag je ze aanraken? Dat dilemma is inmiddels zo vaak voorbij gekomen dat ik er bij deze maar een eigen label voor invoer. 'Labels' zijn de steekwoorden onderaan de postings, zodat de lezer in één oogopslag kan zien hoe het stukje dient te worden geduid (hoewel dat bij de labels hier op de camping niet altijd even eenvoudig is, dat geef ik toe). Hoe dan ook, daar komt per direct dus het label 'Koorddansen' bij. Want dat is het bijna altijd, als er weer eens een waaghals de moed slash hoogmoed had om op een moezikaal meesterwerk te gaan lopen kliederen.

...op z'n Reuniaans...

Vandaag op het koord: DJ Greg Wilson, met een riemiks van de Talking Heads-klassieker Psycho Killer. De van het magistrale live-alboem Stop Making Sense afkomstige uitvoering om precies te zijn. En dat hoor je hier meteen, want Wilson geeft de crowd noise gedurende de gehele track een prominente plek. Verder houdt hij het overigens simpel. Waar het origineel, geheel in stijl met de songtitel, tamelijk maniakale en ongecontroleerde momenten kent, kiest Wilson voor een kale benadering. Minimal bijna, zoals hij deze miks optuigt met uitsluitend de slaggitaar en de droge drums uit de opening van de oorspronkelijke versie. En dan gebeurt er iets moois: 'the art of repetition', pleegt men zulks te noemen. Of op z'n Reuniaans: 'een skindipper'. Fascinerende track, waarmee Wilson in mijn ogen knap op het koord blijft balanceren. Your verdict?

Pie-S: graag óók uw aandacht voor de subtiele verwijzing naar de songtitel in het artwork! Psycho > Hitchcock > douchegordijn... Snappie? Of is dat een hele sneue poging om voor één keer een (soort van) rechtvaardiging te vinden voor al die plaatjes van geheel of half ontklede mevrouwen? Uhm..., laat maar.

LISTEN&LOAD: Psycho Killer (DJ Greg Wilson edit) - Talking Heads
INFO: Headsnet & Wilsonweb

Ja.die.o.die!

De CD-hoes vermeldt het jaartal niet, maar ik schat in dat het een kleine twintig jaar geleden is dat SPO.DEE.O.DEE de allerallerbeste rocksong-onder-de-drie-minuten door een Nederlandse band ooit uitbracht. More than I do heet 'ie en het is er één uit het boekje: zó horen rocksongs-onder-de-drie-minuten dus te klinken. Alles zit er in: de honderd-duizend-dollar-melodie, de vliegende vaart, de passie..., alles! Moet dit perfect puntige plaatje op mijn studentenkamertje wel honderd keer hebben beluisterd. Per dag, that is! En nu nog steeds dwingt More than I do me de volumeknop tot oorartsachtige hoogte naar rechts te draaien. Ge-wel-dig. Een paar jaar geleden zag ik zanger/componist Ross Curry in een kroeg zitten en heb ik mezelf aan hem opgedrongen om te vertellen hoe briljant ik zijn nummer vond (en vind). Ik was te dronken om me te herinneren of hij uberhaupt op deze pluim zat te wachten, maar ik heb er geen seconde spijt van. Hij moest het weten! En jullie ook...

LISTEN&LOAD: More than I do - SPO.DEE.O.DEE
INFO: Ross Curry on the web

schrobben!

Met al dat vlijtige getik zou ik bijna vergeten dat er zo nu en dan óók nog een potje gemikst moet worden (mág worden, that is). Dus daar ging ik. Met tracks uit de recente postings als basismateriaal. En er zat nogal wat tussen: van hersenschuddend hard tot sluipend subtiel; van ouwe bekenden tot nieuwe buren en van toen en nu. Dat alles vind je hier, op de It's a dirty miks miks but somebody's got to miks it..., uhm... miks. Ja, op die titel moeten we verder maar niet in gaan. Of misschien toch . Heel even. Want hij heet namelijk zo omdat het een tamelijk ongewassen miks geworden is. Hoe divers de afzonderlijke tracks ook mogen zijn, ze zijn allemaal van de straat. En een enkeling uit de goot. Vandaar dus die titel, maar ik geef meteen toe dat het ook korter had gekund. Te laat! Hij is er nu en hij is wat 'ie is: eerst luisteren, dan douchen!

LISTEN&LOAD: It's a dirty miks miks but somebody's got to miks it (DJ Camping)
CLICK PIC 4 FULLSCREEN TRACKLIST & ARTWORK

De hoofdprice

Over D.A.N.C.E. van Justice is alles zo'n beetje wel gezegd en geschreven. Geen tijdschrift dat het duo niet op de cover zette, geen producer die dit nummer niet van een riemiks voorzag. En ook hier hadden song en band bepaald geen aandacht tekort. De administratie van Campingdisco telt, even kijken, 1, 2, 3, 4, 5, 6, maar liefst 7 (!) bezoekjes. Een te verdedigen aantal overigens, want zowel Justice als D.A.N.C.E. behoren tot het allerbeste wat 2007 te bieden had. Echter, de enorme hype heeft óók de aandacht getrokken van het veelkoppige monster dat overkill heet. En als dat beest je eenmaal tussen z'n kaken heeft, dreigt het gevaar dat je op een dag als James Blunt wakker wordt!

...gierende climax...

'Waarom dan toch dit verhaal?'. Heel begrijpelijk, maar zo valide als de vraag is ook het antwoord: namelijk, omdat Stuart Price D.A.N.C.E. onlangs heeft aangeraakt. Toegegeven, béétje aan de late kant, maar dat vergeef je hem meteen als je hoort wat hij hier presteert. Want de man achter - houd u vast - Paperfaces, The Thin White Duke, Jacques Lucont, Zoot Woman en Les Rhythmes Digitales, injecteert de Justice-hit met dezelfde extreem hoge dosis adrenaline als waarmee hij Gwennie's What you waitin' for en Missy's Lose control tot Reunion-classic promoveerde. Inclusief zijn beroemde lange aanloop naar een gierende climax. Daar is het dus nooit te laat voor.

LISTEN&LOAD: D.A.N.C.E. (Les Rhythmes Digitales remix) - Justice
INFO: Les Rhythmes Digitales digitale thuis

BLAZEN!

Iets luchtigers dan. Iets dan beter past bij de surprise waarmee Mister Meteo ons vandaag verblijt. Een stralend novelty-nummertje van een swingende fanfare uit de U. S. of A. Luister naar, dans op en glimlach om Human Nature part 2 van de Youngblood Brass Band. En dat mag geen probleem zijn met deze olijk toeterende vertolking van het Michael Jackson-hitje. Het part 2-aanhangsel doet vermoeden dat er ook een part 1 is, en dat klopt. Op deel 1 doet YBB hetzelfde kunstje, maar dan met dat andere Human Nature; die van Madonna. Ik dacht dat ik dat nummertje ook had, maar die is kennelijk even buiten spelen. Net als ik!

LISTEN&LOAD: Human Nature part 2 - Youngblood Brass Band
INFO: YBB op het net

DADEN!

Toevallig weet ik dat ze hier wel eens komen, die liefhebbers van het slagerswerk dat de Zweedse househakkers onder leiding van Steve Angello hier al eerder lieten horen (en hier en hier en hier). Het fast food van de dansvloer: Big Room House. Heel subtiel is het allemaal niet nee, maar laat dat nou net NIET de bedoeling zijn. Dit is niet-denken-maar-doen-dance. Dit is de stop die je er uit trekt als je emotionele badkuip dreigt te overstromen; de uitlaatklep voor de gevoelens, die door de voorgeprogrammeerde gedragscode van de huidige * kuch * geciviliseerde samenleving steeds vaker opgesloten blijven. Van razernij tot extase en alles wat je je daarbij verder nog kunt voorstellen. Poehpoeh, nou nou... Niet op letten; Sigmund Camping is weer eens aan het doordraaien. Draai jij gewoon het stomende en stampende Yours sincerely van Salzger & Angello, als je zin hebt in een XXL-sized zak vette frieten met dubbel mayo. En blijk je onderweg die opgekropte emoties ook nog te zijn kwijtgeraakt, dan is dat mooi meegenomen.

LISTEN&LOAD: Sincerly yours (original mix) - Roman Salzger and Steve Angello
INFO: Agnello on the web

Zaklamp mee!

Het nieuwe Underworld-alboem Oblivion with Bells begint inmiddels langzaam binnen te druppelen. Na het origineel en de Huntemann-riemiks van single Crocodile viel mijn oor op Beautiful Burnout, waar onze huisband zich van een hele andere kant laat zien. En bepaald geen vrolijke kant, want op BB rollen Karl en Rick een dik en donker wave-tapijt van acht minuten lang over de luisteraar uit. In de eerste helft wordt het humeur bepaald door zware synths; daarna neemt de biet het over en spurt Beautiful Burnout toch nog het licht tegemoet. Maar niettemin, géén voer voor lachebekjes.

LISTEN&LOAD: Beautiful Burnout - Underworld
INFO: Underwwworld

respect on the dance floor

Oejaja! Wanneer de dandy glamrock van Roxy Music in handen valt van de Zwitser Headman, één van de meest sophisticated DJ/producers van de afgelopen jaren, dan zetten we hier op de camping alvast een kistje Chablis in de koeling. Een alliantie tussen twee van zulke personal favo's is namelijk altijd reden voor een feestje! En dan draaien we dit. Het toen van Roxy in perfecte balans met het nu van Headman. Respect en durf gaan hand in hand. Gentlemendance! De geboorte van een nieuw genre?

LISTEN@LOAD: Viginia Plane (Headman re-work) - Roxy Music
INFO: Headman on the web

Belway

Dit is nou een goed voorbeeld van de reden waarom ik bij de afgelopen LL om de vijf minuten (=licht overdreven) riep: 'waar zijn de Belgen!?' Omdat dit prachtige Kill the Habit een plaat is waar de buurtjes schijnbaar het alleenrecht op hebben. Een broeierige downtempo slider, die zo uit de setlist van Nova Star, Zornik of Arid lijkt te zijn weggelopen. Eén klein probleempje: Ralph Meyerz en The Jack Herren Band komt uit Noorwegen. So much voor mijn theorie... Maar het maakt de song er natuurlijk niet minder om. Kill the habit? No way!

LISTEN&LOAD: Kill the habit - Ralph Myerz and the Jack Herren Band
INFO: Ralphy's Myspacepage

PAPA-UNIFORM-ROMEO-ECHO **** ECHO-XRAY-TANGO-ALPHA-CHARLY-YANKEE

Hij is net te curieus om 'm meteen tot Future LLReunion-classic te bombarderen, maar we hebben hier wél een kanon van een plaat te pakken hoor! All rise voor de Pilooski-edit van Michael Bundt's The Brain of Oscar Panizza. Het uit 1977 stammende origineel mag al een vliegmachine genoemd worden, maar het is deze recente riemiks die de track werkelijk airborne maakt. Piloot Pilooski (al eerder te gast met een subtiele The The-rerub) manouvreert deze Starfighter heel geleidelijk naar grote hoogte. Hij komt maar matigjes op gang, maar eenmaal in het luchtruim blijft 'ie stijgen (en stijgen, en stijgen...). En versnellen! Hier zijn de checkpoints: 2 min 22 - 3 min 41 - 4 min 44 - 5 min 30 - 6 min 12 - 6 min 30. Dát zijn de momenten waarop Pilooski het gaspedaal nog iets harder intrapt en de stuurknuppel nog iets dichter tegen zich aan trekt. Up, up, up! Op naar een hoogtepunt, vanuit je tenen, hélemaal omhoog (ongeveer zoals de juffrouw hierboven). Twijfelaars smeek ik om deze plaat een kans te geven; liefhebbers van 'opbouw' zitten na 2 min 22 al met hun hoofd in de wolken. Ik zeg WGD, half twee! PLAY LOUD!

LISTEN&LOAD: The Brain of Oscar Panizza (Pilooski edit) - Michael Bundt
INFO: Michael Bundt on Discogs

Klooien met klokhuizen

Misschien moeten we uit tandheelkundige overwegingen de afdeling zoetwaren voorlopig maar even mijden. Lekker hoor, zo'n Raider en een zakje Treets, maar gezagsgetrouw als ik ben, conformeer ik me toch maar weer snel aan het decreet 'Snoep verstandig, eet een appel'. Dus..., vangen! Maar verwacht géén Cox, noch een Granny Smith en evenmin een Golden Delicious. Nope, deze heet The Strain. Dit appeltje groeide niet in een boomgaard, maar in het laboratorium van professor-dokter Blockhead: de NY-based producer slash fruitteler die zich nu al enkele jaren toelegt op genetische experimentjes. Bij voorkeur gebruikt hij het DNA van hip hop, jazz, rock en avantgarde om nieuwe appelrassen te ontwikkelen. En Blockhead wéét wat hij doet, want The Strain is niet het gedrocht dat je op voorhand als enig mogelijk resultaat van dit genetische gooi- en smijtwerk zou verwachten. Nope, ondanks alle manipulaties zit het klokhuis gewoon in het midden en steekt er maar één steeltje uit, in plaats van dertien. Het enige afwijkende is de smaak. Anders. Nieuw. Verrassend. Vervreemdend ook. Zet daar je tanden maar eens in.

LISTEN&LOAD: The Strain - Blockhead
INFO: Blockheads digitale boomgaard

Zo zaten we toch allemaal?

Daar zaten we, met ons cassetterecordertje op ons kamertje. Het bij de platenwinkel gehaalde Top 40-blaadje zorgvuldig uitgespreid op de vloer. Wachtend tot dat ene nummertje aan de beurt was. En dan maar hopen dat Eric de Zwart er niet één of andere SUPERRRRRRRRSTIP of ALAAARMSCHIJFFFFFF doorheen zou tetteren. Uit dat tijdvak stamt Mari Wilson's Just what I always wanted: één van de plaatjes waarmee ik destijds mijn BASF'jes en TDK'tjes vulde. Gisteren hoorde ik 'm op de radio en alles kwam terug. Ik was weer, pakweg, veertien! Bizar hoor, dat één liedje zoiets kan veroorzaken. En als is het een zeldzaam zoete moezikale suikerspin; natúúrlijk vind ik 'm nog steeds ge-wel-dig! Nou ja...

LISTEN&LOAD: Just what I always wanted - Mari Wilson
INFO: Mary Wilson the web (de wandelende suikerspin is still alive!)

...laat de limonade nu maar knallen...

Gewoon, voor de leuk. Een kansloos collectiefje Yanks doet hier een Henny Huismannetje. Dat gaat ongeveer zo:

'En wie gaan jullie nadoen, jongens?'
'Queen, meneer'
'Queen! Toe maar... En welk nummer dan?'
'Flash meneer'
'Nou, dat is hartstikke leuk jongens! Daar is het ei. Stap er maar in'.
'OK meneer'
'Oh, en jongens...'
'Ja meneer...'
'Succes he! En zwaai nog even naar thuis'
'Dankuwel, dahag!'
'Dames en heren, hier is Louis XIV met Flash's Theme van Queen!'

Flash! - OEHOE - Saviour of the universe,
Flash! - OEHOE - He'll save ev'ry one of us

'En Jacques, wat zegt de jury?'
'Nou Henny, hou je vast! Een 1 voor de originaliteit, een 7 voor de uitvoering en een 10 voor de plaatkeuze. Want dit nummertje is zo ontzettend lekker-vet-goed-fout, dat 'ie op de LLReunion geen gek figuur zou slaan!'
'Uhm..., Jacques? Ik ben je even kwijt. LLReunion...? Waar HEB je het over?'

LISTEN&LOAD: Flash's Theme - Louis XIV
INFO: Louis XIV op Myspace

No Average Joe

Actie-reactie, dus na TOUGH komt TENDER. En voor dat soort gevallen heb ik Joe Pernice op de speed dial. De meester van de oorstrelende muziek. Helder en klaterend. Als de popwereld een orkest is, dan speelt hij de harp. Als de pophemel een engel mist, dan is het Joe, die daarboven z'n evenwicht verloor. Maar pas op; deze aardsengel heeft wel sardonisch trekjes. Want achter de serene sound van zijn songs schuilt vooral veel misere, malheur en malaise. Bittere pillen met een zoete coating. Die tegenstelling, dat wringende conflict tilt hem hoog uit boven het verzamelde gilde zoetebroodjesbakkers. Elvis Costello kan met een gerust hart met pensioen; Joe Pernice neemt zijn taken over.

En omdat Joe niet voor het eerst en zeker niet voor het laatst een plekje op de camping bezet houdt, ga ik jullie in een volgende Pernice-posting wel vermoeien met het verhaal over mijn close encounter in de Grote Goudrenet.

LISTEN&LOAD: Monkey Suit - Pernice Brothers
INFO: Pernice Bros on the web

RIOOLECTRO

Met uitzondering van de door Justice en Digitalism gerevitaliseerde rock-afsplitsing, is electro als dance-genre zo langzamerhand toch echt yesterday's dinner aan het worden. Geeft niks, de dingen gaan zoals ze gaan. Bovendien zijn de geursporen van electro dermate indringend, dat we ze nog vele jaren na nu in het dancecircuit zullen ruiken. Beetje vies misschien, maar wel toepasselijk. Want electro is (vaak) een beetje vies. Dankzij deze stroming kreeg dirty dancing een nieuwe dimensie. De cleane en crispy signatuur van de house had er plotseling een smerig neefje bij. Met vuile kleren en vuile handen; met vieze voeten en vieze gedachten. En als dat neefje het op zijn heupen kreeg, leidde dat niet zelden tot verpletterende muziek. Zoals dit: de Sex Schon mix van In Flagranti's Nonplusultra. Nasty noise, zieke synths, brakende bassen en sexy stemmen zorgen samen voor een ultra-dirty-dancefloor-destroyer. Vlek op vlek (op vlek op vlek). Al gooi je er een hectoliter Vanish Oxi Action overheen, dít gaat er noooooooit meer uit!

LISTEN&LOAD: Nonplusultra (Sex Schon mix) - In Flagranti
INFO: In Flagranti on Myspace

spooky

Liked that? Try this! Nog zo'n scouting-track, maar nu eentje die op ontdekkingsreis gaat in het electronische dansveld: I need medicine van Fairmont. Net als bij Alligator gaat ook van dit nummer iets sinisters uit. Alle voelsprieten aan, want er staat iets te gebeuren. Zo'n song. En er gebeurt hier zeker iets. Iets huiveringwekkends. Iets knorrends. Iets ritselend. Iets schimmigs. Iets héél moois. Wie durft doet mee, op WGD. Rond vieren.

LISTEN&LOAD: I need medicine - Fairmont
INFO: Fairmont on Myspace

Beertje Collagol

Hóógste tijd om weer eens aandacht te schenken aan de padvinderij van de indie-rock. Dat verdient dit genre, want in een wereld waar originaliteit een fossiele status dreigt te verwerven, is het te prijzen dat er nog moezikanten zijn, die tussen al het asfalt blijven zoeken naar dat enkele paadje dat nog niet is platgetreden. Grizzly Bear is zo'n act. Met hun choir-version van het nummer Alligator hebben ze mijn sympathie in elk geval gewonnen. Je hoort hier een epische song; opgebouwd met onheilszwangere percussie en dramatische harmonien en eindigend in een overdonderende, orchestrale apotheose. Géén hap-slik-weg-track, maar een intrigerende compositie die avontuurlijke muziekliefhebbers de hoop verschaft dat alternatieve rock nog niet ten grave gedragen hoeft te worden.

LISTEN&LOAD: Alligator (choir version) - Grizzly Bear
INFO: Grizzly Bear op het web

RAAK

Het leven van een voorvechter van 'voortschrijdend inzicht' gaat niet over rozen. Van mening veranderen is in mijn ogen een uiting van tolerantie, maar daar kom je tegenwoordig dus niet meer mee weg. En al heleméél niet in je rol als vader. Neenee, ouders moeten CONSEQUENT zijn: een onwrikbaar principe in alle baby-bijbels! Zeg nóóit nee en daarna ja, want de volgende dag is uw engeltje Al Capone. Tsja, dan moet het maar in m'n eigen tijd...

Ik zie nu allemaal laag overscherende vraagtekens mijn kant op komen, die ik vermoedelijk moet interpreteren als 'GET TO IT! Ouwehoer'. Dus ik zal een beetje opschieten met de clou. Dit intro is namelijk bedoeld als rechtvaardiging voor het feit dat ik de lezers in de vorige posting nog van de bank af sleurde en ze er nu alweer in duw. Nou ja, dat dus. Inconsequent.

Dus ga maar weer zitten. Dan hoor je de aanleiding van al dat geduw en getrek. Dat is Darling be home soon van The Lovin'Spoonful: één van de mooiste ik-mis-je-liedjes dat ik ken. Zó ontwapenend dat alle strijdende partijen in Afganistan met een groepshug hun conflict zouden bijleggen als ze dit zouden horen. Ok, beetje overdreven misschien. Die groepshug gaat iets te ver. Hoe dan ook, mooi liedje.

LISTEN&LOAD: Darling Be Home Soon - The Lovin' Spoonful
INFO: The Lovin' Spoonful op het web

gehaktballen likken

Zo, en kom maar weer van die bank af. Die twaalf minuten zijn nu ongeveer wel afgelopen, dus omhóóg met die lazy buttocks van u! Uitrusten doe je maar lekker thuis, zodadelijk begint de campingdisco. En voor wie het vergeten was: daar gingen de handjes in de lucht; de voeten van de vloer; de pannen van het dak en de zorgen naar morgen. En laten er nou net twee deunen klaarliggen, die ons daarbij op weg helpen. Allereerst de nieuwe Junior Senior-single Get to know you; door de gehaktmolen gehaald door Guns N Bombs. Géén tijd om warm te draaien, want deze dansgranaat zegt namelijk meteen BOEM. En nogal hard ook. Plaatje twee toont wel genade, want de kitsch-crew die Miami Horror heet, verandert hier het Soft Tigers-soft ijsje Mr Ice Cream in een giant bananensorbet (mét hagelslag en parasolletje). Fluffy en funny. Feest dus. Moet ook, want we kunnen WGD07 inmiddels al ruiken. Speaking of..., kunt u allen uw Silent-iPod-Disco-choice aan de organisatie doorgeven pls? Ik mag dan misschien sneller dan mijn schaduw miksen, maar het is needless to say dat ik voor deze graag de tijd wil nemen. Die vloer moet in de fik. Hier vonkt 'ie al!

LISTEN&LOAD:
Get To Know You (GunsNBombs Jak The Tab Remix) - Junior Senior
Mr Ice Cream (Miami Horror Kids Out On the Street) - Soft Tigers
INFO: Junior en de tijgertjes op het net

Deense Dolly

Krijg nou wat! Vind ik vanavond voor de tweede keer Dolly én Jolene in mijn campingbedje (flashback). 'Lucky bastard', denkt u dan, maar dat valt mee. Nee, tegen. Want tussen de dames in ligt Peter Visti; handen voldaan achter z'n hoofd gevouwen, sigaretje in de mondhoek. Blijkt hij zojuist over Do en Jo heengegaan te zijn! In een kwartiertje! (...) Zo, zij die na deze plastische en puberale inleiding nog niet een teiltje aan het zoeken zijn, worden hier beloond met het even zonderlinge als zalige werkstuk dat de uit Trentemoeller-land afkomstige Visti hier exposeert.

...een planeet naar keuze ...

Hoor hoe de kunst van het kofferen eindelijk eens tot in de perfectie wordt uitgevoerd. Visti verandert Parton's uptight en uptempo countryclassic namelijk in een fabelachtige slomo-disco-space-trip, die de luisteraar in twaalf minuten en nog wat op een planeet naar keuze afzet. En dan hoef je nog niet eens van de juiste spiritualia voorzien te zijn. Enige wat je hoeft te doen is rust vinden. En een comfy plofbank als het even kan. Dan doet Petertje de rest. Rust onvindbaar en niks te ploffen? Doe dan maar doorlopen; anders worden dit de langste twaalf minuten uit je leven. Maar je kunt natuurlijk ook iets harder zoeken! Zou ik dan weer voor kiezen...

LISTEN&LOAD: Dolly - Peter Visti
INFO: Peter Visti op Myspace

+++ = ++++++++

Optellen met Camping! Dat gaat zo: Herbert + Gomez = Doctor Rockit. Nee, da's géén hogere wiskunde. Ik leg 't even uit. Voeg de nostalgie van Gomez toe aan de breekbare dance van Matthew Herbert en onderaan de streep verschijnt vanzelf Cafe de Flore van Doctor Rockit. En dat is vervolgens weer één van de vele schuilnamen van Herbert de Perbert! Kiek, iedereen kan rekenen. Zélfs yours truly. Een aantal van u zal Cafe de Flore overigens al kennen, want het is één van mijn stokplaatjes. Prop 'm in zoveel mogelijk miksen, als ik de kans krijg. En een zeldzaam veelzijdig nummer bovendien. Werkt even goed op een (open minded) dance-feest in Antwerpen als op een (open haard) avondje op de bank met uw lief en een fles rode wijn. Maar zou ook zomaar op de soundtrack van een Amelie-achtige rolprent kunnen staan. Of als achtergrondmuziek bij Derrick. Welkom in mijn stamcafé.

LISTEN&LOAD: Cafe de Flore - Doctor Rockit
INFO: Doctor Rockit op Boomkat

BECEL

Hoe vrijwillig en oprecht ik me de afgelopen jaren ook aan Koningin Electronica onderwerpen heb; om de zoveel tijd voel ik de dringende behoefte om haar synthetische sound te compenseren met iets, tsja... hoe zal ik het zeggen? Met iets plantaardigs. Bij dat soort aanvallen grijp ik vaak naar Gomez: de Britse brigade, die in de late 90's kort achter elkaar twee fonkelende alboems uitbracht. Bring it on en Liquid Skin, prachtplaten! Rootsy rock met geladen melodien. Rammelend en rommelig. Onconventioneel. Voici het van Liquid Skin afkomstige We haven't turned around. Een emo-thriller die ik back then om meer dan één reden volkomen grijs gedraaid heb. Maar that was yesterday. Vandaag doet 'ie dienst als anti-serum tegen het dalende kwik van deze herfstnacht. Laat buiten buiten, binnen is Gomez.

LISTEN&LOAD: We haven't turned around - Gomez
INFO: Gomez on the web

Onderwater

Dat Nederland in technokringen al enige tijd voor vol aangezien wordt, is hoofdzakelijk te danken aan Joris Voorn. Bijna onopgemerkt heeft de Schiedamse DJ/producer zich in korte tijd tussen de absolute wereldtop genesteld. Dat die opmars goeddeels buiten het gezichtsveld van de massa plaatsvond, is overigens iets goeds. Stel je voor dat Voorn opeens door het gansche land wordt omarmd. Dat zou betekenen dat de meerderheid van ons volk zomaar goede smaak zou hebben... Daar moet je toch niet aan denken! Brrrrrrr..., gelukkig hebben we in Tiesto al een nationale knuffel-DJ. Nope, laat Voorn maar zwemmen in minder bekende wateren. Past ook veel beter bij de diepzee-techno van Many Reasons, de uit 2006 stammende Voorn-track die je hier op de bodem aantreft. Prachtig, als je tenminste niet bang bent om ver, héél ver af te drijven.

LISTEN&LOAD: Joris Voorn - Many Reasons
INFO: Voorn in het wwwater

schilderachtig

House-schuwe muziekliefhebbers opgelet! Niet alle dance doet BOINK-BOINK-BOINK. Luister maar eens naar ondergaande riemiksen van de Recloose-classic Can't take it, die hier geretoucheerd wordt door Herbert en Carl Craig. Dankzij deze twee impressionistiche DJ's ontpopt Can't take it zich tot een sensitief meesterwerk. Fluisterhouse met een satijnen, soulvolle sound. Wat mij betreft wint Matthew Herbert's versie op punten, maar ook de Carl Craig-riemiks moet in staat geacht worden om non believers en dance-dissidenten op z'n minst aan het twijfelen te krijgen.

LISTEN&LOAD:
Can't take it (Herbert's Some Dum Dub) - Recloose
Can't take it (Carl Craig remix) - Recloose
INFO: Herbert en Carl op het web

Old Spice

Gisteren een bijzonder DJ-setje gedraaid. Ik mocht m'n ding doen op iemands vijf-en-zestigste verjaardag. Klinkt vreselijk en dat was het ook. Maar dan wel vreselijk LEUK! Moet ik erbij zeggen dat het feestvolk nou niet echt een representatieve afspiegeling van de hedendaagse grijsaards vormde (een aantal van deze senioren zou nog moeiteloos een weekendje polderparadijs kunnen verteren). En overigens bestond de helft van de zaal 'gewoon' uit vijftig-minners. Moezikaal werd vooral in de achteruitkijkspiegel geblikt. Véél seventies en eighties dus. Stevie Wonder, Roxy Music, Earth Wind & Fire, Pointer Sisters, Rick James, Doobie Brothers, Bob Marley..., dat werk. En je kunt zeggen wat je wilt, die classics blijven een garantie voor een volle vloer. Eén van de high lights was Michael Jackson's Wannabe starting something. Hoe afgelikt ook, niemand is bestand tegen de deze foenkie bouncer van de cuckoo King of Pop. Helemaal niet als op driekwart de ad-lib-break binnen valt: Ma Ma Se, Ma Ma Sa, Ma Ma Coo Sa, Ma Ma Se, Ma Ma Sa, Ma Ma Coo Sa! Was vroeger dan toch alles beter?

LISTEN&LOAD: Wanna be starting something - Michael Jackson
INFO: Wacko's Web

PEPER

Het is save to say dat de invloed van Finland op de popmuziek nou niet echt heel omvangrijk is. Ben zelfs geneigd te stellen dat de invloed van Finland op welk onderwerp dan ook goeddeels te verwaarlozen valt. Nou ja... Sorry, da's wel héél erg snobistisch. Zéker voor een Ollander. Want Finland bracht ons natuurlijk wel degelijk iets. Jari Litmanen bijvoorbeeld. En de ontwerpers Aalto en Saarinen; twee handen vol skischansspringers en Formule 1-coureurs; Nokia en niet te vergeten de kerstman (inclusief rendieren). Sinds kort mag daar wat mij betreft een naam bij: Pepe Deluxe!

...dát hadden ze eerder moeten doen...

Dit collectief wildebrassen maakte aanvankelijk computergestuurde Drum & Bass, maar bekeerde zich kortelings tot handgespeelde muziek. En dát hadden ze eerder moeten doen, want de Finnen blijken keihard en - Brabant let op - KEIGOED te kunnen rocken en idem te rollen. Zoals je hier kunt horen op hun verse single Go for blue, in de riemiks van Optimo. Die Schotse knoppendraaiers zijn er verantwoordelijk voor dat Go for blue ontaardt in een uitzinnige psychedelic-funkrock-beatfreak-showboat! Zó zou het klinken als Jimi Hendrix, de Chili Peppers, The Doors en The Black Crowes onder invloed van twee-en-twintig kratten Finse Black Death-vodka plus de gehele inhoud van de lokale nachtapotheek het podium zouden betreden voor een extreem gemene, vieze-vuile jam-sessie. WICKED. En een punt extra voor de classic-retro-drum-break (van 3 minuut 7 tot 3 minuut 42). Rock-extravaganza als dit maken ze tegenwoordig niet meer. Uhm..., wrong! Dus wél. Laaidies & gents, give it up for Pepe Deluxe!

LISTEN&LOAD: Go for blue (Optimo espacio 3rd summer of love version instrumental) - Pepe Deluxe
INFO: Pepe's Myspepe