En hierna zal ik ermee ophouden hoor; met dat flauwe gezwartwit. Maar ik had nog een alibi nodig om een oude personal favo van Whitey over de schutting te smijten en indachtig het thema dezer zondag kon ik die kans onmogelijk laten passeren. Whitey dus, met het schuimende Leave them all behind. Muziek uit de goot, muziek naar mijn hart!
LISTEN&LOAD: Leave them all behind - Whitey
INFO: Whitey on the web
Oe! Smaakt naar meer, ofnie? Trekken we toch gewoon nóg een blik foenkie soulsoup open. Opgediend door twee spice girls (niet die, nee): Estelle en Alice - zwart van binnen wit van buiten - Russell. Beiden leveren het bewijs dat soul en funk anno 07 nog alive & kicking zijn. Estelle doet dat met een hip hop-attitude, terwijl miss Russell - hier begeleid door de Australische Bamboos - een vintage funk-vuurpijl afsteekt. Alsof ze veertig jaar geleden naast wijlen James Brown in het Apollo Theatre staat. Poei! Schoenenpoets uit de kast, mesdames et messieurs. Dansez maintenant!
LISTEN&LOAD:
Too Long - Estelle
Bring it home - The Bamboos feat. Alice Russell
INFO: Es en Al op Myspace
In de comments wordt momenteel driftig gediscussieerd over de time slots in het WGD-rooster (en dan met name over de kleur daarvan). Olala3 speculeert al over een parallel-soulshow in de schuur en yours truly danst vermoedelijk de hele avond op zijn eigen silent disco omdat vooralsnog niemand Saskia en Serj tot de tweede ronde heeft toegelaten [edit: die omstandigheid is inmiddels gewijzigd, hiep-hiep-hoera!]. Nou, dat wordt nog gezellig! Hóógste tijd voor wat love, peace en understanding. Join hands en luister naar een klassieker uit de aller-allereerste Reunion-editie: The Ghetto / El Barrio van George Benson. Zo on-ge-loof-lijk lekker. Zo extréém goed. Tijdloos en universeel. Voor zwart, voor wit, voor iedereen! En vanaf 4 minuut 58 sta je op je kop. Wedden?
P L A Y L O U D ! ! ! !
LISTEN&LOAD: The Ghetto / El Barrio - George Benson
INFO: George on the web
Nu de contouren van WGD07 zich steeds scherper beginnen af te tekenen, is het een poging waard om te proberen het Reunion-repertoire van wat nieuw geluid te voorzien. Zie deze posting derhalve als een auditie. Met andere woorden: kunnen onderstaande songs jullie ervan overtuigen dat ze op eleven nine een plek op de playlist verdienen? De contestants zijn overigens stuk voor stuk afkomstig uit de omgeving van planeet rock. Qua evenwicht, zeg maar. Het dansvolk komt hier al genoeg aan bod.
Alors, on y va. Wat tref je aan? Een nieuwe ultra-Britse singalong van de Kaiser 'Piek ik te vroeg?' Chiefs; een ultra-Amerikaanse singalong van The Good Charlotte; een frisse en sprankelende Muse-meets-Mika-poprocker van het mij onbekende The Hoosiers (die ik ervan verdenk uit het Belgenbos te zijn ontsnapt); een krankzinnige rock-opera-eruptie (huh?) van Serj Tankian; de nieuwe solo-single van parelduikertje Eddie Vedder; een niet onaardige Jeff Buckley-imitatie van Patrick Watson; het speelse nieuwe speeltje van Smoke-favo Reverend and the Makers en een prettig rammelende rocker van Maximo Park.
...blijven kleven...
Ben erg benieuwd of de tracks die hier tegen de muur worden gesmeten ook echt blijven kleven. En zoja, welke dat zijn? Slim chance - dat realiseer ik me - maar zoals gememoreerd is het een poging waard. Mijn punten gaan in elk geval naar de bizarre, gierende (hard)rock-tombola Empty Walls van Serj Tankian (ik houd dan ook van uitersten). En ik zal het je niet nadragen als je tot het besluit komt dat ik dit specifieke rockfeest toch maar beter in de beslotenheid van mijn koptelefoon moet vieren. Maarrrrrrrr..., you never know!
LISTEN&LOAD:
Heat dies down - Kaiser Chiefs
Dance Floor Anthem - The Good Charlotte
Worried about Ray - The Hoosiers
Empty Walls - Serj Tankian
Hard Sun - Eddie Vedder
Luscious Life - Patrick Watson
He said he loved me - Reverend and the Makers
Girls who play guitars - Maximo Park
INFO: Serj Tankian on Myspace
Wo ist Tiefschwarz? Al een tijd niks van ze gehoord. Nou ja, geen nieuw werk in elk geval. Er verscheen dit jaar wél een soort van best of: een dubbelaar ter ere van hun dubbele lustrum (ze zijn 10 jaar happy together!). Op schijfje einz verzamelden de gebroeders Schwarz 16 persoonlijke favo's van collega-knoppendraaiers. Op kant zwei wordt een aantal Tiefschwarz-topstukken voorgelegd aan een door het Duitse duo zelf geselecteerd gezelschap DJ's en producers. Stand out-track hier is de Ghostrack-riemiks van Shonky. Deze Franse hi-potential zorgde met het beeldschone Olympia kort geleden nog voor de nodige opschudding op Campingdisco en geeft hier voor de tweede keer op overtuigende wijze zijn visitekaartje af. Shonky's riemiks van het toch al zo droomachtige Ghosttrack ontpopt zich tot een spannend en fantasierijk technosprookje. Mooi, mooi, mooi (mét koe-bellen). Hebben we de troonopvolger in het koninkrijk Underworld gevonden?
LISTEN&LOAD: Ghosttrack (Shonky remix) - Tiefschwarz
INFO: Tiefschwarz op Myspace
Reunion-wise waardeloos, de nu volgende song. Kan er nie op dansen, nie op chillen en hij knuffelt ook niet echt comfortabel. Misschien, héééééél misschien, kan je er de morning after een beetje op ontbijten. En daarom - ontbijt is belangrijk - knikker ik 'm er in; dit fraaie voorbeeld van hedendaagse alt-country. Verrassend genoeg niet vertolkt door een clubje sloeberige Yanks (de traditionele rechthebbenden van dit genre), maar door het bandje van twee bleke Britse broers. Grand Drive dames en heren. Luister naar Forks and Knives (of was het andersom?) van hun nieuwe alboem Everyone. Ingetogen schoonheid voor brakke ontbijtjes.
LISTEN&LOAD: Forks and Knives - Grand Drive
INFO: Grand Drive online
Hoho, waar gaan we heen? Draai maar weer om! True, afgelikte boterhammen zoals dit nummer vormen normaliter een hele legitieme reden om op de vlucht te slaan, maarrrrrrrr deze versie van The Fab For wil je echt niet missen. Not joking. Wat een WICKED track dit! En nadrukkelijk niet omdat DJ's hier (geheel ten onrechte) tot life savers worden gebombardeerd. Merkwaardige veronderstelling is dat toch. Laat het héél duidelijk zijn: degene die bij urgente EHBO-behoefte mijn kant op kijkt, verhoogt z'n kansen op levensverlenging bepaald niet. Zal mijn best doen hoor, maar levens redden... Ja doei, ik heb al genoeg verantwoordelijkheden!
Maar goed, ik was volgens mij aan het toelichten waarom dit dan wél een wicked track is. Da's easy. Omdat deze rubberen uitvoering van Indeep's discoclassic Last night a DJ saved my life altijd en bij iedereen het geheime dansknopje op 'on' zet. Al zit je net lekker je teennagels te knippen, al neemt Clarence Seedorf juist zijn aanloop voor de allesbeslissende penalty in de WK-finale, al ben je halverwege de ontknoping van een echtelijke crisis; zodra je de modderige bassen van deze foenkie voetzoeker hoort, vergeet je alles en wil je nog maar één ding: de dansvloer op. Geen dansvloer bij de hand? Gewoon ouderwets de stoelen opzij schuiven. En je gáááááát! Blijft gaan, want het unique selling point van deze booty-bumper is dat 'ie na elke break opnieuw accelereert. Steeds een beetje extra gas. En nog meer en nog meer. WGD, consider yourself WARNED!
LISTEN&LOAD: Last night a DJ blew my mind (JNX' cut) - The Fab For
INFO: The Fab For on Discogs
Kansloos..., zal mezelf maar meteen aangeven voordat de moezikale mobiele eenheid me neerknuppelt, want dit is natuurlijk een overduidelijke overtreding van de goede smaak. Maar your honor, kan er niks an doen! Ben weerloos wanneer ik Foreigner's Cold as ice hoor. Steeds weer die rush; altijd weer overdonderd door die STEM, hoe vet en fout het permanentje van zanger Lou Gramm ook was... Gewoon een big, BIG tune. En een ge-wel-di-ge opener voor een nieuwe miks, nu ik erover nadenk!
LISTEN&LOAD: Cold as ice - Foreigner
INFO: Foreigner on the web
Het hele aardige Engelse tijdschrift International DJ kwam deze maand met een 25 pagina's tellende cover story over de BASS in de DANCE. Onderdeel daarvan was de ranglijst '50 essential basslines': de vijftig beste en meest brute bass-busters op een rij. Varierend van mondiale classics tot meer obscure Bassen (en Adriaans). Chic's Good Times eindigde op numero uno. Andere bekende bass-beauties uit de lijst waren ondermeer Blue Monday van New Order, 7 Nation Army van de White Stripes, Donna Summer's I feel love (natuurlijk), Justice's Waters of Nazareth, Michael Jackson's Billie Jean en Around the world van Daft Punk.
Pick of the day voor mij was echter Lost van dance-dandy Roger Sanchez, in de riemiks van D.Ramirez. Bubbling under in de bass-competitie (eindigde als 47ste geloof ik) van IDJ, maar een top 10-klassering als ik het voor het zeggen had! Wat-een-kanon... Deed me onmiddellijk denken aan de house-kometen die tijdens onze Reunions elke keer opnieuw diepe kraters in de dansvloer slaan. Noem ze allemaal maar op: Amber's Sexual (Li-Da-Di), E-Funk's Shout, Shake it van Lee Cabrera en ook het door Tim Deluxe opgepimpte Love Story van Layo & Bushwacka. Stuk voor stuk extreem commerciele, maar ook extreem lekkere en o-zo doeltreffende housemonsters. Op gelijke hoogte met deze Reunion-classica komt Lost overigens niet; maar wel dicht in de buurt. De climax op 5 minuut 32 is in elk geval wreed genoeg om de wax uit je haren te blazon.
LISTEN&LOAD: Lost (D.Ramirez remix) - Roger Sanchez
INFO: Roger Sanchezzzzz's www
Campingdisco moest zwarter? Zwarter it will be! Met deze opwindende Playgroup-riemiks van Common's New Wave uit de BBC-show van Sir Gilles Peterson. Je hoort een radio-rip, dus schrik niet van het abrupte begin en dito einde. Het gaat om wat er tussen zit. En dat zit daar heel goed. Waar de kalmpjes op de kant klotsende alboemversie van New Wave haar naam nou niet bepaald eer aan doet, veroorzaakt Common op visite bij Gilles gelukkig wel de nodige golfslag. Wat zeg ik? Dit is wildwatervaren! Nee, een tsunami in het Tiki-Bad! Intimiderende, stuwende hiphop-electro-rock, uit hetzelfde ebbenhout gesneden als The Seed van Cody Chestnutt en The Roots. Kinky nasty. Very kinky & very nasty. Is 01.00 uur nog vrij op het WGD-rooster?
LISTEN&LOAD: New Wave (Playgroup remix) - Common
INFO: Commonweb
Nou ja, OK dan..., die jongen kan er natuurlijk ook niks aan doen dat zijn vader Sting heet. Dus laat ik dat biologische lot niet tegen 'm gebruiken (hij heeft het al zwaar genoeg). Ik hoef nu niet meer uit te leggen dat ik Sting - de post-Police Sting, that is - hááááááát, he? Want zijn zoon (Joe Sumner) is het, die hier de ruimte krijgt. Zoonliefs bandje Fiction Plane om precies te zijn. Met Two Sisters hebben ze een nogal aanstekelijk stuiterpoppetje ter wereld gebracht. Het ding leunt net als papaatjes Police sterk op reggae-ritmes. Flauw en voor de hand liggend mopperde ik aanvankelijk, maar toen ik hoorde hoe het liedje na 2 minuut 40 onverwachts ontplofte, daalde m'n zuurgraad om vervolgens plaats te maken voor sympathie. Joe is een fijne jongen; Two Sisters fijne meiden.
LISTEN&LOAD: Two Sisters - Fiction Plane
INFO: Fiction Plane on Myspace
Hatsikidéé! Het lijkt de bagageband van Schiphol wel, zoveel koffers als er hier recentelijk zijn langsgekomen. Geen idee waar deze hang naar sonische Samsonites plotseling vandaan komt. Zal wel weer iets te maken hebben met mijn onuitroeibare afwijking die 'geen maat houden' heet (probeer hierna van de koffers af te kicken OK?). Maar niet alleen daarom. Oók vanwege de amusementswaarde. Echt goed zijn ze zelden, leuk vaak wel. Zoals dit rijtje. Ik plukte ze van het alboem waarop ik eveneens het kortelings gepooste Small Town Boy vond: Cover it up, een dubbelaar vol metal-acts die eighties-hits door de shredder halen. De slachtoffers in chronologische volgorde: Joy Division's Love will tear us apart, REM's Losing my religion, Conrflake Girl van Tori Amos, Life's what you make it van Talk Talk, Midnight Oil's Beds are burning, ABBA's Summernight City, Light my fire van the Doors en Everything counts van Depeche Mode. Ze worden vertolkt door van die knusse bandjes met schattige naampjes. Ik noem een Graveworm... (briljant). Enniewees, nu eerst koffertjes eten! Poedersuiker?
LISTEN&LOAD:
Love will tear us apart - Moonspell
Losing my religion - Graveworm
Cornflake girl-Tapping the Vein
Life is what you make it - The Gathering
Beds are burning - Underground Moon
Summernight City - Therion
Light my fire - Amorphis
Everything counts - In Flames
INFO: Cover it up op Metal Invader
Het knaagde meteen al. Want hoewel het eergisteren gepooste Third Knife van The Youngsters nog maar net uit is, vermoedde ik die technokriebelaar reeds te kennen. Dus..., te paard, te paard! Op onderzoek. Ik zette m'n speurneus op (maatje XXL ja, and proud of it!) en liet me zakken in de peilloze diepte van de Campingdisco-archieven. Niet veel later werd de gezochte dubbelganger van Third Knife aan de oppervlakte getakeld: Orange Mistake van Luciano en Quenum! En ja hoor; als twee druppels water! Nog geen centimertje ruimte voor twijfel. The Youngsters hebben gewoon lopen gappen.
Tsja, en nu... Moeten ze nu beloven het nóóóóóóit meer te doen? Zakgeld inhouden? Honderdduizend strafregels? Zonder eten naar bed? Mengpaneel inleveren? Een week papierprikken in het park? Of in lijn met het zo in zwang zijnde zero tolerance-beleid meteen maar hun miksarm afhakken? Nope, none of the above. In tegendeel! Die ondeugende Youngsters verdienen een vaantje voor dit sublieme eerbetoon aan de minimal-mijlpaal van Luciano en Quenum. Goed is goed, mooi is mooi. En bovendien, de hele muziekbizz is al decennia lang één groot kopieerapparaat. Als de kwaliteit van de kopie maar zo hoog mogelijk is, zal ik niet zeuren. Nou ja, niet... Niet zo vaak.
...gras...
Een ander voordeel van dit gevalletje plagiaat is dat ik nu tóch maar mooi een rechtvaardiging heb om Orange Mistake in de etalage te plaatsen. dat verdient 'ie! Ik zeg er wél eerlijk bij dat je deze track met een schoon geweten kunt laten liggen als je niks met minimal-techno hebt. Anders bekruipt je het gevoel dat je gras hoort groeien. En hoewel dat op zichzelf dan best wel weer interessant is - omdat 't zou betekenen dat je een uitzonderlijk sterk ontwikkeld gehoororgaan bezit - kan ik me voorstellen dat zelfs de grootste muzikale avonturiers dáár ongeveer de grens trekken (maar dat geheel terzijde). Enniewees, non-believers skippen 'm dus. Believers piekeren er niet over. Zij weten dat dergelijke uitgeklede electronica - op voorwaarde van juiste plaats, juiste tijd en juist gemoed - zelfs tot een out-of-body-experience kan leiden. Nou ja..., met overdrijving als stijlmiddel nogal zwaar ingezet dan.
Pfffffff, wéér zo'n onnodig uitvoerig exposée over iets dat met gemak ook heel kernachtig kan worden samengevat. Want it all comes down to this: je hebt 'm of je hebt 'm niet. Als je 'm hebt: LUCKY YOU!
LISTEN&LOAD: Orange Mistake - Luciano en Quenum
INFO: Orange Mistake review op Boomkat
Nu we het laatste restje hoop op een zonovergoten nazomer definitief bij het oud vuil kunnen zetten (global warming, my S!), voel ik de urgente behoefte om te compenseren wat Mister Meteo verzuimde te doen: smeulen, gloeien en sudderen. Want als het buiten niet lukt, dan maar de innerlijke thermostaat een paar slagen naar rechts. En voor dat doel is Maurice Fulton de enige juiste remedie. De producer/riemikser mocht hier en hier al eerder zijn kunsten vertonen en krijgt bij deze de derde uitnodiging. Dit keer ontfermt de knoppendraaier uit Sheffield zich over Have you seen the moon in Dallas van OST & Kjex. Hij geeft deze fraaie groover van acquit de volledige Fulton-treatment, die is te herkennen aan de broeierige beats, de organische sound en de immer aanwezige dubby bassen. Zo ontpopt Have you seen the moon in Dallas zich tot de ideale verbindingsplaat tussen party peak time en de chilly afterhours. Naaaais!
LISTEN&LOAD: Have you seen the moon in Dallas (Maurice Fulton remix) - OST & Kjex
INFO: Fulton's Myspace
Langs de weg van professor doctor Camping's 1ste associatie-theorie is het een slechts een kleine stap van The Cult naar Roxy Music. Niet omdat ze ook maar enige moezikale antecedenten delen - in het geheel niet zelfs -, maar omdat ze alletwee een liedje componeerden dat met She sells begint. Het meisje van The Cult verkocht 'een oord van rust'; zij van Roxy verkocht niks. Of alles, maar dan moet je straks maar naar de tekst luisteren.
Roxy Music dus. Ik ben fan. Gróót fan. Omdat ze glam door de rock roerden. Omdat ze lak hadden aan het credo 'doe maar gewoon, dan doe je al gek genoeg' (sowieso een mission impossible met Brian Eno aan boord). Maar ook omdat Bryan Ferry Mister Cool was, en nog steeds is. En omdat hun albumhoezen een voorbeeld zijn voor 90 procent van het artwork op dit blog. Omdat ze altijd de show stalen. Omdat Roxy Music als enige band ter wereld recht heeft op saxofoonsoli. Maar bovenal omdat hun muziek (lees: hun vroege werk) gewoon buitenaards goed was. Hier hoor je twee van mijn favoriete Roxy-songs: She sells (zoals gememoreerd) en Both Ends Burning. En als verlenging van het koffer-thema uit de vorige posting vind je down under óók nog een vaderlandse Fatal Flowers-versie van Both Ends... Koopje toch?
LISTEN&LOAD:
Both ends burning - Roxy Music
She sells - Roxy Music
Both ends burning - Fatal Flowers
INFO: Roxyrama
Nu dat scorebordje toch op schoot ligt, kun je in één moeite door naar dit duel: welke koffer van The Cult-kraker She Sells Sanctuary ontvangt jouw punten? Die van Keane of die van de Dandy Warhols? Het origineel benaderen ze mijns inziens overigens geen van beiden. Eigenlijk vind ik zo'n Playbackshow alleen de moeite waard als de nieuwe uitvoerenden iets aan het origineel toevoegen (of weglaten, kan ook). Anders krijg je carbonpapieren koffers; geinig voor het oefenhok, zinloos daarbuiten. Maar zo te horen denken de Dandy's en Keane daar anders over. Goud en zilver laaidies & gents? Wie? You decide.
LISTEN&LOAD:
She Sells Sanctuary - Dandy Warhols
She Sells Sanctuary - Keane
INFO: cultpuntcom
Pas op, glad ijs! Gegeven de gevoelstemperatuur hiero zou dat nog bijna letterlijk genomen kunnen worden ook, ware het niet dat het uiteraard een woordspelige waarschuwing is voor een nogal twijfelachtig tipskie: Pharaoh Song van Arpadys, onlangs door mij gepickpocket van het nooit genoeg geprezen mp3-log 20Jazzfunkgreats . Dat zeg ik er bewust bij, zodat iedereen weet dat het boe-geroep danwel de staande ovatie straks niet op dit maar dat adres bezorgd moet worden (aldus uw held op sokken). 'Boehoe' of 'Joehoe'; 'Helemaal te gek' of 'Ben je helemaal gek geworden?'. Dat zijn zo'n beetje de parameters voor deze track. Is overigens niet zo erg, want we stelden al eerder vast dat trial and error nou eenmaal de onvermijdelijke methode is om hits van misses te kunnen onderscheiden.
Nou, zeg het maar. Wat moeten we hiervan vinden? Een soort seventies cult-kruising tussen James Last in space en Ulrich Schnauss op 8 sporen. Air avant la lettre! Ja, ik geef deze Franse vliegeniers nu nog de volle tien punten. Met de nadruk op 'nu nog'. Zou zomaar kunnen dat ik 'm nog vóór middernacht de camping af trap. Of andersom: misschien gaat 'ie nooit meer weg. Twijfel-twijfel-twijfel... Help me out here!
LISTEN&LOAD: Pharoah Song - Arpadys
INFO: Arpadys op de planeet Discogs
Question 1. Deden deze en deze outings van Hot Chip jouw keteltje fluiten? Zoja, dan is deze woensdag je welgezind, want het Engelse collectief mag zich voor de derde keer melden bij de stempelpost van Campingdisco. De mensen wier keteltje niet floot, raad ik aan ogenblikkelijk contact op te nemen met de dichtstbijzijnde fluitketelfabrikant. Hun keteltje is namelijk kapoet.
Question 2. Is Hot Chip zó goed dat ze nu alweer in stelling worden gebracht? Yep. Zó goed. Helemaal als ze (wederom) aan een Kraftwerkstuk mogen sleutelen. Dat gaat ze uitstekend af, getuige deze epische riemiks van La Forme. Geweldige muziek voor vrije geesten met geduldige oren. Waarschuwing: hoofdpijn voor de met een hokjesgeest belaste luisteraar (wie, moi?), want deze 11 minuten durende veelvormige zonderling slingert van links naar rechts en van onder naar boven door alle popconventies heen. Zonder ook maar ergens halt te houden. Laat ik derhalve niet proberen om dit ding in woorden te duiden. Nee, ik gun mezelf vandaag maar eens een lelijk cliché: let the music do the talking.
LISTEN&LOAD: La Forme (Hot Chip's King of the Mountains Mix) - Kraftwerk
INFO: Hot Chip's web
Poei! Bombardement aan poostjes vandaag. Maar ja, ben dan ook een nijvere bij (net Maja)! Goed... De dagsluiting van deze productieve dinsdag wordt verzorgd door een kleine crazy foddermokker die ik zojuist op de dubbele mix-CD Maximize! oppikte. Deze dubbeldekker van de Duitse DJ Shir Khan is overigens heet aanbevolen voor iedereen die zich iets kan voorstellen bij de door de Berliner Schnitzel persoonlijk aangeleverde gebruiksaanwijzing: 'ghetto pop muzik, fidgit house, post cash pop, glitch, eurocrunk, baile funk, dreckelektro, aciddisko, hiptronica and no wave'.
Da's een mond vol voor niet minder dan 49 ongewassen fuifnummers uit het jachtgebied waar bijvoorbeeld ook 2 Many DJ's, Justice, Soulwax en Goose hun prooi verslinden. Pardyhardie hoor! Luister maar eens naar het onderlangs jakkerende Black Pants van Shapemod/Captain Comatose: rauwe rock 'n roll, recht uit de goot, voorzien van een kick-S-dance-beat. Soeperschmutzig. En daar ben ik - héél stiekum (nou ja, nu niet meer dus...) - eigenlijk wel een liefhebber van. 'The only one thing you can do, is pull 'm down!' Ik bedoel maar. Dit is er eentje voor de after hours. En laten die nou net zijn aangebroken... (;
LISTEN&LOAD: Black Pants - Shapemod/Captain Comatose
INFO: Shir Khan op Myspace
Hoewel ik mezelf, als het om muziek gaat, het liefst een alles-eter zou willen noemen, moet ik eerlijk toegeven dat ik niet alles doorslik. Zo krijg ik metal niet door mijn keel. Met de grondleggers van het genre (Black Sabbath bijvoorbeeld) kan ik nog wel iets, maar met de hedendaagse variant helemaal niets. Echt een andere planeet... Uiterst vermakelijk hoor, om het eens per jaar tijdens LL op veilige afstand te aanschouwen. Maar dan als een soort folklore. In die categorie valt ook onderstaande door Paradise Lost gecoverde Jimmy Sommerville-hit Small Town Boy. Op zichzelf al hilarisch: het metalen machismo van deze kofferversie contra de gay-feel van het origineel. En het werkt, gek genoeg. Best een lekker hapje.
LISTEN&LOAD: Small Town Boy - Paradise Lost
INFO: Paradise Lost op 't web
Reunion-veteranen met een goed gedocumenteerd geheugen kennen ze misschien nog wel: The Youngsters. Deze Frans-Belgische-freundschaft zette circa vier jaar geleden hun handtekening onder een excellente riemiks van Agoria's I'm simply not there, dat dankzij hun midas touch uitgroeide tot een technotripper met Underworld-allure. De track werd zelfs één van de highlights van een speciale prie-birth-brothers-mini-reunie, die Smook en yours truly ooit in Out Ghost beleefden.
Enniewees, ze zijn terug! The Youngsters zijn misschien iets ouder geworden, maar verstaan nog steeds de kunst van de verleiding. Ik durf zelfs te beweren dat het tweetal met het onderstaand opgediende Third Knife hun beste plaat tot nu toe hebben afgeleverd. Een onvervalste skindipper. Zo-eentje die onder je huid kruipt en daarna gaat kriebelen. Blijft kriebelen! Precies op de plekken waar het jeukt. Knieholtes bijvoorbeeld, of... Ja, zo lekker is 'ie. Grote gebaren, gebalde vuisten en gestampte muisjes ga je hier niet vinden. Genot des te meer! Dubbel genot, want je krijgt hun riemiks van 'Simply' er gratis bij.
LISTEN&LOAD:
Third Knife - The Youngsters
I'm simply not there (Youngsters remix) - Agoria
INFO: The Youngspace
Ja hoor, daar zijn ze weerrrrrrrr! Het tuig van de rock-richel (maar wél ons tuig)! Nou? Inderdaad, dat kan alleen maar Electric Six zijn. Net als bij hun vorige bezoekje aan Campingdisco doen deze randgroepjongeren van de rock-n-roll precies wat van ze verwacht wordt: belletje trekken, ruitjes ingooien, fietsen jatten, stickies roken en uiteraard meisjes nafluiten. En zo hoort het. Je moet er toch niet aan denken dat dit zedenloze, seksistische uitschot opeens met introspectieve free jazz op de proppen zou komen? Of dat ze plotseling boeken gaan lezen. Alsjeblieft niet zeg... Neen, Electric Six moet gewoon rechtdoor. Dik, vet en hard. Holladiejéé, lang leve het cliché!
LISTEN&LOAD: Fabulous People - Electric Six
INFO: Electric Six on the web
Niet voor het eerst signaleer ik dat er hier echt véél te weinig aandacht is voor 'zwarte muziek', om maar even een oneerbiedig containerbegrip te gebruiken. En dat roep ik overigens niet vanuit politiek-correcte motieven, maar uitsluitend op basis van de moezikale relevantie. Want let's face it: het Afro-Amerikaanse erfgoed is nou eenmaal geen domein voor bleekneuzen, hoe goed wij whities het soms ook bedoelen. Talent voor soul (in welke vorm dan ook) is eenvoudigweg genetisch bepaald.
Bewijstuk 1-A: de uit 1975 stammende rare groove classic Keep it up van Milton Wright. Synthetische soul voor de dansvloer. Lekker loose. Waanzinnig warmbloedig. Met de authentieke natural cool die misschien wel exclusief op zwarte muziek van toepassing is. Zelden klonk de tekstuele platitude 'oe baby' zo vanzelfsprekend en zo geloofwaardig als hier. Méér goed nieuws: wie hierop danst, krijgt automatisch elastieken heupen. Let maar op, 9 november laat ik 'm los.
LISTEN&LOAD: Keep it up - Milton Wright
INFO: Milton Wright op Last FM
Let's take a walk down memory lane. We gaan terug naar het begin van de jaren negentig; het tijdvak dat de pop- en rockwereld zich massaal overlevert aan de grunge. Mannen met flanellen houthakkershemden en gescheurde jeans maken boze muziek. Het tijdvak van Nirvana, Screaming Trees, Pearl Jam, Soundgarden en Alice in Chains. Muziek voor mannen met baarden!
Géén klimaat voor tere zieltjes, zou je zeggen. Maar toch was daar opeens Ben Folds Five. Als een bebrild en bebeugeld brugklassertje op het schoolplein, de schooltas stevig onder de arm gedrukt. Zo klonk het door Ben Folds aangevoerde drietal (forget de Five...). En wat was het een verademing! Even geen spierballenrock. Sterker nog, er kwam geen gitaar aan te pas. Piano, drum en bas vormden het fundament onder Ben's puntgave, ambachtelijke liedjes. Kwetsbare en onschuldige liedjes. Pop in pure vorm. Al bij de eerste draaibeurt van BFF's titelloze debuutalboem ging ik voor de bijl. Weerloos was ik. Zelden draaide ik een plaat zo vaak en zo non stop als dit fenomale werkstuk. Nadat ik ze in de Milkyway live zag, stond het vast: ik had er een stel nieuwe helden bij.
...sucker...
In thuisland Amerika is Ben Folds, die tegenwoordig soleert, zo langzamerhand toegetreden tot het pop-establishment. Erkend en gerespecteerd. Terecht! Ook zijn huidige werk kan me instant kippenvel bezorgen. De (jeugdige) onbezonnenheid en de urgentie van de eerste Ben Fold Five-nummers werden echter nooit meer geevenaard. En daarom dit oudje. Hun mooiste. Omdat ik uiteindelijk natuurlijk gewoon een super-sentimentele sucker ben (;
LISTEN&LOAD: Philosophy - Ben Folds Five
INFO: Ben Folds on the web
Als er óóit een videoclip op het lijf van onze Smoking geschreven is, dan is het wel deze: Salmon Dance van The Chemical Brothers (CLICK). Smook's wet dream?
En we hebben een winner! DJ-block vs DJ Camping: 0-1. BLOCK ging K.O. In de eerste ronde al. Het voorspelde bloedbad bleef uit. Eigenlijk ging het vanzelf. Kwestie van zitten, beginnen en natuurlijk ook nog even afmaken. En voila: DJ Camping's Beat the Block Miks (toegegeven, enig gevoel voor dramatiek is me niet vreemd).
Overigens verraadt Beat the Block wel dat het dit weekend er op of er onder was. De miks heeft onmiskenbaar een drang naar voren. Van het begin tot het einde hóór je de wil om te winnen. Neem het intro. Dat doet - in het kader van de eerste klap en de daalder enzo - nogal hard BOEM. En om er helemaal zeker van te zijn dat ik echt weer begonnen ben, doet 'ie dat na drie en een halve minuut nóg een keer!
Na deze inleidende beschietingen wordt het podium bestormd door een gepeperde selectie dansende rockers (of rockende dansers, zo u wilt). Vintage-future-WGD-material, in full effect. Van Underworld tot Soulwax, van Tom Middleton tot Hard-Fi en van Groove Armada tot Justice. Dartelend als een roedel jonge honden: opgewonden, speels en luidruchtig. En dat is ook precies wat deze miks is. Opgewonden, speels en luidruchtig. Jij ook...? Have fun, play LOUD!
LISTEN&LOAD: DJ Camping's Beat the Block Miks
Click pic voor full screen art & tracks!
Tweehonderd en vier jaar na de dood Napoleon Bonaparte staat Europa opnieuw onder Franse heerschappij. Want Justice regeert! Nu het festivalseizoen op slot is, mogen we die conclusie wel trekken. Muziek-mags uit alle landen zijn eensgezind over de verpletterende live shows, waarmee het Franse duo deze zomer het Europese festivalpubliek overrompelde. Ik geloof het meteen en heb nog elke dag spijt dat ik tijdens hun optreden in het polderparadijs ergens naar keukenblokken stond te koekeloeren. Camé-geel of magnolia-wit..., for crying out loud!
Maar goed, Justice dus. Grote Meneren zijn ze geworden. Invloedrijk ook. Want hun vette operette van opgevoerde electrorock heeft véél navolging gekregen. Bijvoorbeeld van de electro-celebs Tiga en Zombie Nation, die onder het alias ZZT onlangs de single Lower State of Consciousness releasden. Puike plaat met een typische Justice-sound. Erg ruig en erg goed. Zo goed zelfs, dat de mannen van Justice 'm graag even wilden aanraken. Met deze riemiks als resultaat.
Poei, zulke joint forces zijn aanleiding voor de hoogste staat van paraatheid. Want de Lower State-riemiks is een ziedende, woest razende orkaan geworden. Een riot-express. Een ongeleid projectiel. Comprosmisloos en genadeloos. Mensen met gezond verstand lopen de andere kant op; LL'ers daarentegen kunnen de verleiding niet weerstaan en gaan toch even kijken. OK dan..., riemen vast, oorbeschermers op, kogelvrij vest aan. Het wordt nasty. Very nasty! Sterkte.
LISTEN&LOAD: Lower state of consciousness (Justice remix) - ZZT
INFO: ZZT on Discogs
Ja, I know, ik ben u nog een home made mash up schuldig, maar dat blijkt uiteindelijk toch niet zo'n abc'tje te zijn als ik aanvankelijk vermoedde. Vooral de vocalen vormen het obstakel. Die precies in de pas laten lopen, is bijna hogere wiskunde. En zij die mij al wat langer kennen, weten dan dat dit probleem (oh nee, 'uitdaging' moet je dan geloof ik zeggen) van niet geringe omvang. Des te groter was mijn bewondering, toen ik de hieronder gepresenteerde mash up onder oren kreeg. Een zeer zeldzaam geval bovendien, omdat de twee samengebalde songs nu eens geen dance-tracks zijn. Neen, hier is ene FuTuRo met twee ernstige pop-rockers aan de gang gegaan: Pink Floyd's Breathe en Stay with me till Dawn van Judie Tzuke. Het resultaat verdient een open doekje, want het geheel is echt vele malen meer dan de som der delen. We horen hoe een nieuw lied wordt geboren (geef toe, pure Slauerhoff). Een WOLK van een lied!
LISTEN&LOAD: Breathe with me till Dawn (blended by FuTuRo) - Pink Floyd vs. Judie Tzuke
INFO: FuTuRo's wWw
Gepikt van Motel de Moka.
Opgelet allemaal: gevalletje beinvloeding in aantocht! Want wat zou ik ontzettend graag een aantal medestanders vinden voor de nog maar kort geleden aanbevolen (clickon maarrrrr) Swayzak-track Smile & Receive (in de Apparat-riemiks). Liet 'm gisterenavond slash nacht nog eens flink door de KTF razen en toen viel het kwartje pas echt goed. Jezoes-Jozef-Maria-en-de-Heilige-Geest! Wat een bizarre, bedwelmende en briljante techno-trip. In mijn recensie had ik er bij moeten zeggen dat je Smile & Receive uitsluitend dient in te nemen als je je in Reunion-sferen bevindt (of het kan oproepen). Cruciaal. Op een nuchtere maag en dito gemoed zou je er eigenlijk niet eens aan moeten beginnen, anders organiseer je je eigen teleurstelling. Deze zwever is namelijk ge-scha-pen voor het Reunion-rush hour; voor de piekperiode van de party, wanneer alle zintuigen in optimale staat van lenigheid zijn. Als je alle schillen van je hebt afgepeld. Pas dan ontwaakt dit ding. Dán hoor je het hallucinerende walhalla. Dán voel je de extase als 'ie zonder waarschuwing opeens door je bloedbaan bruist. Zo-eentje. Ik promoveer 'm dan ook subiet tot Future Reunion-classic en claim bij deze alvast het time slot 00.00 uur. Wie doet mee? Wie-o-wie?
Voordat ik dit weekend een poging ga wagen om eindelijk weer eens een VERS miksje te schroeien, schiet ik nog snel even (buitenkantje voet) een early work jullie kant op. En wel DJ Camping's Gran Tourismo Volume 3, stammend uit de zomer van nul vijf. Een non-dance-disc, voor de verandering. Vergeet de vloer, deze is voor de voiture. De Gran Tourismo-reeks was destijds namelijk bestemd om de lange rit van de hoofdstad naar het Italiaanse Umbrie enigszins te veraangenamen. Een moezikale massage voor de chauffeur: kalmerend, sfeervol en ontspannend. Maar ook weer niet te rustgevend, om een innige omarming met de vangrail te voorkomen. Uiteraard diende er zo links en rechts óók meegezongen te kunnen worden! Luidkeels. Én vals, als het even kan.
Wel, het kan hier allemaal. Gran Tourismo Vol. 3 is een heuse genrehopper; een (verboden woord!) eclectisch miksje, waar de meest uiteenlopende bewoners van Planet Pop vreedzaam co-existeren. Véél verschillen, maar toch samenhangend. Juist dát maakt GT3 nou net iets specialer dan de rest. 'Het voegt goed', zoals Sjoemp dat pleegt uit te drukken. Soort van warm fuzzy feeling... Hopelijk horen (en voelen) jullie wat ik bedoel. En voor de goede orde: als je binnenkort nou toevallig niet in Umbrie hoeft te zijn, kun je dit mikske desondanks best beluisteren hoor. Maak je die reis toch gewoon in je hoofd?
LISTEN&LOAD: DJ Camping's Gran Tourismo Vol. 3
Click de pic voor full screen artwork & tracklisting. De set-list bevat helaas veel 'unknowns' omdat de originele aantekeningen uit 05 verstoppertje speelden.
Omdat ze zo lang (te lang) op een notering moesten wachten en omdat hun onderstaande Kraftwerk-koffer zo'n meeslepend meesterwerk is, hebben de buitenbeentjes van Hot Chip wat mij betreft wel een extraatje verdiend. Daarom stante pede nog een rondje. Luister naar And I Was A Boy From School: een zeer charmante en elegante shuffle vol verrassingen. En een triangel! Bovendien een treffend voorbeeld van waarom de Britten ook wel de Belle & Sebastian van de dansvloer genoemd worden. Nou ja, door mij dan, want die connotatie heb ik zojuist verzonnen... Enniewees, iemand nog chips?
LISTEN&LOAD: And I Was A Boy From School - Hot Chip
INFO: Hot Chip on ze web
Hot Chip is een gezelschap dat hier tot vandaag niet eerder in beeld werd gebracht. En dat is curieus, want deze Britse brigade behoort tot de meest inventieve en innovatieve alternatieve acts van dit moment. Zowel met hun eigen werk (dat is te karakteriseren als een tedere combinatie van funky pop en fladderende electronica) als met hun riemiksen groeiden ze uit tot everyone's darling. En daar is iets voor te zeggen. Véél zelfs..., van alles! Luister bijvoorbeeld eens naar Hot Chip's bewerking van de (redelijk) recente Kraftwerk-single Aerodynamik. Mooie, bijna bescheiden dance. Met ontegenzeggelijk echo's van Underworld. Van Underworld in topvorm, that is. Repeat, repeat! Op weg naar WGD wellicht? Voor als de big chill aanbreekt? Hot stuff.
LISTEN&LOAD: Aerodynamik (Hot Chip's Intelligent Design Mix) - Kraftwerk
INFO: Chips on the web
Voor muziek als dit is op Campingdisco altijd plaats. Muziek die je fluitend over straat laat lopen. Herstel, huppelen. Muziek waardoor je plotseling ouwe mevrouwen wilt helpen met oversteken; waarvan je spontaan opstaat in de bus -al zit je er nooit meer in. Muziek waarvan je niet één, neen, twee daklozenkranten koopt. Je knipoogt naar de buurvrouw slash -man. Aait elke hond; zet voor het eerst breed lachend de vuilnis buiten en besluit dat het veel te lang geleden is dat je je liefje een liefdesbrief schreef. Die muziek, ja. Dat is dit: Feel so good today (je kunt maar beter duidelijk zijn) van Ben Westbeech. Een zonnestraal op muziek gezet. Een lift naar de zevende hemel. A reason for living!
LISTEN&LOAD: Feel so good today - Ben Westbeech
INFO: Ben on Myspace
Pie-S: meen me te herinneren dat iemand deze sunshine-track al eens heeft getipt. In dat geval: credits for you!
OK-OK, de omgekeerde nine eleven in WGD is nog ver weg, maar dat gaat me er niet van weerhouden het voorpretvuurtje alvast een beetje op te stoken (lees: jullie een beetje te manipuleren). Want wat worden de fuifnummers van LLReunion 07? Waarop gaan we door het geluid? Welke tune gaat HET doen? En dan doel ik dus op nieuw spul. Het reunionrepertoire kan namelijk wel wat verjonging gebruiken.
Geheel vrijblijvend (mmmmmm-mmmmmm) gooi ik hierbij een suggestietje of twee over de schutting. Gewoon, om de gedachten te bepalen... NOT! Toegegeven, het is ordinair zieltjes winnen. Maar hey, waar staat geschreven dat zulks verboden is? Nou dan! Benieuwd of één van de nu volgende tipskies de WGD-zegen krijgt. Pls advise!
Allereerst de Angello/Ingrosso-riemiks van Hard Fi's Suburban Knights. Vergeet de eerste minuut. Maar daarna... Hey-hey-hey-ho-ho-ho! Ben ik nou echt de enige die hiervan z'n boxen wil opblazen? Dan Boys Noize's And Down, beestachtig goed! En wat te denken van de Alpha Disco-killer Chelsea Dagger van The Fratelli's? Wie springt met me mee op deze laag overvliegende versie van Digitalism's Idealistic? Pleaeaease! Of misschien de crazy rhythms van Wolf like me van TV on the Radio? Eindelijk weer dansen op alternatieve gitaarrrrrrrrock!
Nou, en zo zijn er nog een stuk of honderd. Zal de komende week vast en zeker nog een paar keer aan wedstrijdvervalsing doen, zeg ik er maar meteen bij.
Dit wordt op voorhand een oncomfortabele posting. Omdat je soms de realiteit niet onder ogen wilt zien. Omdat je soms zou willen dat alles bij het oude was gebleven. Nou, daar gaat 'ie... Prince: if push comes to shove (of gewoon puntje bij paaltje) mijn all time favourite rockstar. Ever! Voor de goede orde: dat is gebaseerd op de Prince van vroeger. De Prince wiens alboem Sign of the Times ik honderden keren moet hebben gedraaid. De Prince ook, die popmuziek opnieuw uitvond. Die dus. De Prince van nu bood onlangs zijn nieuwe CD Planet Earth gratis aan via de Mail on Sunday... Tsja, en wie de plaat beluistert, weet ook waarom. Het fletse geval bevat echter één lichtpuntje en dat is de single Guitar. Opeens laat de kleine paarse geilneef horen dat hij er kennelijk nog steeds geinspireerde en zeer foenkie poppers uit kan persen. Weliswaar niet op het niveau van zijn glory days, maar goed genoeg om de pijn van Prince-fans van toen een heel klein beetje te verzachten.
LISTEN&LOAD: Guitar - Prince
INFO: Prinsjesweb
Je hebt DJ's en je hebt DJ's: moet je hier (KLIKKERDEKLIK) eens zien hoe Erol Alkan de Eurythmics-hit Sweet Dreams binnenste buiten keert om daarna via een krankzinnig uit de bocht gierend intermezzo bij Justice uit te komen. KIJK, dat is nou DJ'en!
Meer moois. Aimee Mann. Kent u toch? Toch? Zoja, u bent een gelukkig mens. Zoniet, dan bent u dat over vijf minuten ook. Mevrouw Mann maakt muziekliefhebber namelijk gelukkig. Of gelukkiger, als ze het al zijn. Met goudomrande liedjes. Met melancholie. Met magie.
LISTEN&LOAD:
Wise up - Aimee Mann
Nothing is good enough - Aimee Mann
INFO: Aimee Mann on the web
De beloofde balans brengt ons meteen helemaal aan het andere uiterste van het moezikale spectrum. Tenminste, vergeleken met de vorige vier postings. Denk namelijk niet dat Ouwe Nelis op zijn Amerikaanse farm nou ontzettend vaak een housedeuntje draait. Moet 'ie misschien ook maar niet willen. Gewoon eigen werk draaien, achterover leunen en goedkeurend knikken. En vooral apetrots zijn. Pluk binnenkort Young's 'best of' Decade nog maar eens uit de kast: om stil van te worden, zo mooi. Tip to the hat for the crazy old man!
LISTEN&LOAD:
Old Man - Neil Young
A Man needs a maid - Neil Young
INFO: Neil's web
Drie is ook maar drie, dus laat ik het house-kwartet rond maken. Uhhhh..., ik bedoel vierkant. En dat via het sprookjesachtige house-mozaik Maria van Closer Musik. Die is alleen al de moeite waard vanwege de absentie van een bass-drum. Nu eens geen boink-boink-boink-bieten, maar subtiele vingerknippende percussie. Maar de hoofdrol is voor de flipperende beeps en peeps, die deze track een ongrijpbare en onvoorspelbare trip maken. Betoverend. En een perfecte closer van het houseblok. Hierna weer meer evenwicht op Campingdisco. Is belangrijk, evenwicht. Anders val je.
LISTEN&LOAD: Maria - Closer Musik
INFO: Closer Musik op Discogs
He lekker, eindelijk weer eens een aaneengesloten serie dansplaatjes! Zou het er op duiden dat een verzoening met mijn decks nabij is? Vast. Ik houd hoop. Helemaal na het horen van deze. Een recensie uit het Britse magazine iDJ bracht me op het spoor van de recente samenzwering tussen Camping-resident Riton en Serge Santiago. Zij roerbakten tesamen de dubbelmikser We love... Ibiza. Misleidend titeltje overigens, want wie hierbij denkt aan een parade vol put-your-hands-in-the-air-and-wave-'m-like-you-just-don't-care-tracks (3x woordwaarde) komt bedrogen uit. We Love... Ibiza is wél een heel mooi genre-overzicht van house en techno. En dan uit de links-progressieve hoek. Hoofdzakelijk hedendaags, aangevuld met een enkele bejaarde. Van Layo & Bushwacka tot Tiga; van Cosmo Vitelli tot Yello; van Herbert tot Kelley Polar; en natuurlijk bijdragen van de gastheren zelf. De mooiste is Olympia van Shonky: hooggeleerde house! Geen effectbejag, geen schreeuwlelijk, zeker geen allemansvriend. Een plaat ook, die niet vanzelf binnenkomt, maar die je binnen moet laten. Ik zou opendoen.
LISTEN&LOAD: Olympia - Shonky
INFO: Shonky on Myspace
Pie-es: De eerste minuut hoor je nog de uitloop van het voorgaande noemmertje. Shonky begint pas daarna.
Mocht die gast in je luie stoel na acht minuten Middleton toch schouderophalend opstaan om vervolgens met droge ogen te beweren dat hij/zij nog steeds geen schoonheid in dance ontdekken kan, heb je de keuze uit twee dingen: 1. inspecteer zijn/haar schedel minutieus totdat je dat gaatje in zijn of haar hoofd gevonden hebt (en daarmee ook de verklaring) of 2. dwing uw gast - desnoods kwaadschiks - opnieuw , met koptelefoon en al, in die luie stoel te gaan liggen en zet dan deze op. At les van Innerzone Orchestra: één van de vele sideprojects van dance-genie Carl Craig. Hij is sowieso al bijna hoofdelijk verantwoordelijk voor het feit dat het dancedomein tegenwoordig óók plaats biedt aan innerlijke beschaving en zelfs eruditie! Dankzij Carl dus.
Als je nog zeven en een halve minuut over hebt, hoor je het hoe en waarom. Eigenlijk wordt het bewijs al in de eerste minuten geleverd, aan de hand van een op haar tenen tippelende pianoproloog. Maar het mooie is: the best is yet to come! Craig en kornuiten trekken de track hierna langzaam op gang. Fuseren vervolgens de flair van jazz met het dwingende van dance. Aangevuld met geluiden en geluidjes die ze van de maan gepikt moeten hebben. Kan niet anders. En die gast in die stoel? Tsja, als deze meneer of mevrouw nu nog niet overtuigd is, rest je helaas niets anders dan met een héél bot mes zijn of haar oren af te snijden... Nou ja, of gewoon maar vrede sluiten met de gedachte dat smaken verschillen. Up to you (;
LISTEN&LOAD: At les - Innerzone Orchestra
INFO: Carl's orkest op het web
Oioioi, wat-een-fijne-plaat. Als je nou ooit nog eens aan dance-analfabeten wilt (of moet) uitleggen hoe hartverwarmend en oorstrelend electronische dansmuziek kan zijn, pak dan deze: Shinkansen van veteraan DJ-producer Tom Middleton. Plant een koptelefoon op hun poffer, duw ze diep in een luie stoel en laat ze dan acht minuten alleen met deze dansdroom. Pure magie. Via je oren naar je hart, daarna je belly in, om zich vervolgens langs je ruggengraat weer een weg omhoog te banen. Inderdaad, de voeten slaat 'ie over. Net als de Pielemozen en Pielemina's. Neen, Middleton mikt niet onder de gordel, maar concentreert zich op uw upper helft. Dáár hoort 'ie, nergens anders. Van de non-believer in die luie stoel heb je de rest van de avond geen last meer. Alleen nog even uitleggen waar de repeatknop zit.
Oh, en als je 'm nou zelf aan het luisteren bent: zet 'm dan vlak voor 2 minuut 54 nóg iets harder. Hoor je hoe het klinkt als baardmans daarboven persoonlijk een hemels basloopje op ons stervelingen laat neerdalen. op 5 minuut 48 doet 'ie dat nog een keertje. Tismaareentip.
LISTEN&LOAD: Shinkansen - Tom Middleton
INFO: Tommyweb
Ja hoor, ik denk dat 'ie nu officieel is! Na een maand lang geen enkele miks in elkaar gesmurft te hebben, is het safe to say dat ik getroffen ben door het plaatjesdraaiende equivalent van een writers block. Dat zal dan wel een MIKS BLOCK heten. Of MIKSAMATOSE (altijd al gedacht dat konijnen eigenlijk DJ's zijn). Hoe dan ook, ik heb 'r één en niet zo'n kleintje ook. Er móet iets in het Kretajaanse water hebben gezeten, want sinds de terugkeer van vakantie is het moeilijk miksen. Of beter: kan ik de zin niet vinden.
Nou is dat op zich niet zo alarmerend. Zeker niet als je mijn oude miksmoyenne van dichtbij bekijkt. Dat was nogal zorgwekkend. Hoor ik daar iemand ongezond zeggen? Ik kan liplezen he? Naja, ik mikste in elk geval sneller dan mijn schaduw en dan is het natuurlijk heel verklaarbaar als er op een goed moment een zekere miksmoeheid toeslaat. Maarrrrrrr, don't get your hopes up! Komend weekend stappen m'n Miks Block en ik in de ring voor een gevecht over tien ronden. En ik kan je nu al verklappen dat dat arme blok de bel voor de tweede ronde nooit zal gaan horen. Hoop ik... Mocht ik onverhoopt toch het canvas raken, dan kieper ik mijn DJ-set van zes hoog naar benee en ga ik een andere hobby leasen. Een doka of zo.
...honestly...
OK, genoeg geloeld. Want miksarmoede of niet, ik laat jullie vanzelfsprekend niet met rust. Als het heden even niet helpt, dan is het verleden altijd paraat. Ha! Hier horen jullie een oud miksje: Camping's Psychodelicatessenmiks uit januari 2006. Vond 'm onlangs op zolder, blies het stof er af en was prettig verrast met deze archeologische vondst.
Het is een organisch klinkend werkstuk vol knarsende rock, zinneprikkelende electronica en schemerig gezweef. Met meer dan één uitblinker! De stekelige en puntige indiepop van opener Architecture in Helsinki bijvoorbeeld. Maar ook de twee mistbanken van M83 (toen al). Of de moerashouse van Anders Ilar's Rourei; maar de indringende stomper van de Doves bepaald niet minder. En niet te vergeten Bookashade's minimal-techno-klassieker Mandarine Girl. Al met al pretty wicked, maar geen gefreak. Een vintage ogen-dicht-languit-op-de-bank-schijf. De moeite waard, honestly!
LISTEN&LOAD: Camping's Psychodelicatessenmiks
Klikkerdeklik op pic voor jumo-size tracklist en artwork
Nog een novaatje: Smile and Receive van Swayzak, afkomstig van hun juichend ontvangen nieuwe alboem Some Other Country. Het origineel is me net iets te smooth, maar deze riemiks van Apparat does all the tricks! Lekker pesterig. Komt die climax, komt 'ie... Of nee, ik wacht nog even. Dat werk. Aantrekken-afstoten, aantrekken-afstoten. En we weten allemaal - tenminste, dat hoop ik voor u (en de uwe) - dat lang uitstellen tot groot plezier kan leiden. Iedereen die nu denkt 'waar hééft die man het over?' raad ik aan om nog vandaag te gaan oefenen. Met dit sexy beest op vol volume als soundtrack. Zij die de deugden van het uitstel reeds proefondervindelijk kunnen beamen, zijn vermoedelijk al bezig (;
Poehpoeh, ik heb m'n portie puberale beeldspraak weer binnen hoor, deze maand dan... Neem het mij niet kwalijk. Smile and Receive!
LISTEN&LOAD: Smile and Receive (Apparat remix) - Swayzak
INFO: Swayzakweb
Zo, na die stortvloed aan historische soul is het wel weer eens tijd voor een moppie van nu. Nieuwe geluiden. Nieuwe namen. Nou, komt dát even goed uit. Valt er namelijk net eentje uit de boom. Het groepje Anti Atlas is de nieuwe naam, plaatje Wait for me het nieuwe geluid. Ja echt: nieuw, anders! Dit klinkt zo fris als een septemberdag in Nederland. Zou zelfs zo gauw niet weten welk stickertje ik hier op moet plakken (houvast mensen, ik wil HOUVAST!). Groove Armada op valium? Meerstemmige chill? Ambient goes pop? Folk in space? Dance op z'n sloomst? Naja, zoek dat eigenlijk ook zelf maar uit. En totaal onbelangrijk bovendien. We are in it for the music, toch? Juste! Dan zitten we met Anti Atlas wel goed. Moooooie muziek: sfeervol, verzorgd en verrassend.
LISTEN&LOAD: Anti Atlas - Wait for me
INFO: Anti Atlas on Myspace
Tijd voor de finale van de WONDERWEEK. Da's jammer, want al dat wonderbaarlijk mooie werk van master Wonder heeft me goed gedaan. Zoals me dat vaker overkomt als ik naar de soul-elite luister. Wat dat betreft zou ik met het grootste gemak (en nog meer plezier) ook een Al Green-week kunnen vullen. Of een week Otis Redding! En wat dacht je van zeven dagen Smokey Robinson? De Temptations idem dito. Maar ja, dan verdienen Aretha Franklin en Marvin Gaye een eigen maand! Goed, first things first. Later misschien.
Eerst nog een punt achter Kleine Steef zetten. Dat doe ik met een track waarvan ik eerlijk gezegd niet helemaal zeker ben of het wel zo'n eerbiedige apotheose is. Je hoort hier een weelderig georkestreerde live-uitvoering van Stevie's mainstream-hit For once in my life, met gastbijdrages van Frank Sinatra en Aretha Franklin. Hoewel deze drie zwaargewichten op papier een gedroomd trio vormen, dreigt deze showy vertolking héél af en toe onder het opgetelde gewicht te bezwijken. Ach, onzin eigenlijk. Gewoon knoeperhard draaien en zwieren maar. FINALE!
LISTEN&LOAD: For once in my life (live) - Frank Sinatra, Aretha Franklin, Stevie Wonder
INFO: Wonderweb
Dat ik de neiging heb om de tipskies hier op Campingdisco soms iets te enthousiast aan te prijzen, hoef ik niet te vertellen. U weet dat. Vermoed zelfs dat de lezers van dit blog standaard een familieverpakking zoutkorrels meebrengen als ze weer eens bezoekje brengen. En dat is geen overbodige luxe, want ja, ik sla het plankje zo nu en dan flink mis. Onlangs nog, bij de Simian Mobile Disco-riemiks van Muse's Knights of Tante Cydonia. 'Future LLReunion-classic', kraaide ik. Nou..., niet echt dus. In de verste verte niet! Maar ach, plaatjes pluggen is nou eenmaal een kwestie van trial and error. Hits and misses. En dit was een misser. Muse gedroeg zich op de dansvloer als een aap in een sigarenzaak.
Maarrrrrrrrr..., ik geef niet op! Het zou toch mogelijk moeten zijn om de Bellamy Boys wat souplesse in de heupen bij te brengen? Daarom hierbij een tweede poging, middels een riemiks van de Muse-mammoet Muscle Museum. En nu zet ik zwaarder geschut in. Dit keer worden de kanonnen namelijk door de mannen van Soulwax bediend. Jaha, pas op hoor. Die missen zelden. Hier in elk geval niet. Muse danst zich ineens een hoedje. Rocken deden ze al. Dat samen maakt deze rerub tot een fenomenaal wrede voetzoeker. Vind ik dan... Joe? Hit of miss? Pls advise.
LISTEN&LOAD: Muscle Museum (Soulwax remix) - Muse
INFO: Muse on the web
Si, slotdag van de WONDERWEEK (hoor ik een snik daar aan de overkant?). Vanochtend de bewijsvoering voor mijn eerdere bewering dat Stevie een buitengemeen invloedrijk artiest in de muziekgeschiedenis is/was. In de breedste zin des woords, that is. Hoe de soul-samenleving en het reggae-volk Wonder's songs adopteerden hoorde je al; hoe het rock-ras dat deed niet. Nog niet. Want luister naar deze afgeschminkte versie van I don't know why (I love you). Uitgevoerd door The Bent Backed Tulips (A.K.A. Dramarama): een viertal uit de U. S. of A. dat halverwege de nineties met het alboem Looking Through een akelig mooie poprock-plaat maakte, die helaas slechts door een handvol devote fans en onderstaande paardekop op het schild werd geheven.
...vuur...
Nee, dan was het lot de tweede act die hieronder het podium beklimt bepaald gunstiger gestemd: de Chili Peppers. Ja, ook zij waren besmet met het virus van Kleine Steef, zoals je aan de hand van hun stomende vertolking van Higher Ground wel horen kunt. Wat een foenkende kruisraket! Helaas is het vuur dat de Peppers kenmerkte toen ze deze track opnamen, inmiddels goeddeels gedoofd. Maar dat geheel terzijde. We hadden het over de vraag hoe Stevie óók de rockers beinvloedde. Nou, zo dus.
LISTEN&LOAD:
I don't know - Bent Backed Tulips
Higher Ground - Red Hot Chili Peppers
INFO:
Bent Backed Tulips & ze Pepperoni's op het www
Eentje nog. Omdat ik het zo leuk vind. En vooral omdat deze zo leuk is. Wereldkampioen COOL zal ik er zeker niet mee worden, want het is een dikke vette guilty pleasure. Misdadig uncool bijna. Zonder ook maar met de ogen te knipperen zou de muziekpolitie me minstens vijf jaar op water en brood zetten als ze erachter kwamen hoe goed ik dit vind, maar dat deert me niks. Ik tart ze (toegegeven, dat is nogal een onbetekenende heldendaad, aangezien de muziekpolitie natuurlijk helemaal niet bestáát). Desalniettemin, herinnert u zich deze nog (nog, nog, nog, nog...)!? Thinking of you van The Colourfield. Zoetere liefdesliedjes dan dit ding worden ze niet gebakken. Onnozeler evenmin. Maar toch... Toch krijg ik van zulks een heel apart gevoel van binnen. Yep, guilty!
LISTEN&LOAD: Thinking of you - The Colourfield
INFO: The Colourfield on the web
Gelukkig dat het Underworld-intermezzo toch nog een happy end had. Kunnen we met een gerust hart terug naar Wonderland. Dit keer geen koffer, maar de master at work. Stevie himself. Met het perfecte Heaven help us all. Perfect ja. Louter tienen! Een tien voor de oprechte boodschap. Een tien voor de wijze waarop Kleine Steef het orkest laat swingen. Een tien voor de melodie die je na één keer horen als vanzelf meeschalt. Een tien voor de Trom Petty's. Voor de piano ook. En een tien voor de schijnbare achteloosheid waarmee hij je hier in slechts 3 minuten en 12 seconden een centimetertje of honderd optilt. Perfect dus. Hallelujah!
LISTEN&LOAD: Heaven help us all - Stevie Wonder
INFO: Stevie on the web
